گِدار

جمیڑیءِ روکپت

منیر احمد بادینی

بہر8 : دیگر ءِ شام

تیاب ءِ سر ءَ زمستان ءِ سبزیں آزمان تانکہ چم کار کرت کشادگ کشادگ تچک ات ءُ گرماگ ءِ موسم ءَ جُش کنوکیں زر ءِ آپ نوں چو تگرد ءَ بوتگ اَت کہ تاں دور دور ءَ بوجیگ ءُ یکدارے آپ ءِ مزنیں چولانی سر ءَ کرار کرار گوانزوران شکارکنان اتاں ءُ باز مرگ وتی یکتنائیں بال ءَ چہ تنک تیاب ءَ یاکہ آپ ءِ نیام ءَ نندوکیں ایدگہ مرگانی رم ءِ تہ ءَ ھور کپت چو کہ اے زند ءِ تہ ءَ یکتنا ءَ ایوکیں بال مشکل ءَ گران ات کہ مردم ہر چنت بال بکرتین ءُ ھر کجا کہ بہ شُتیں گڈسر ءَ آئرا وتی بیھ ءُ بنیات ءِ سر ءَ آیگی کپت کہ ڈنمارک ءِ نامی ئیں مفکر سورن کرکیگارڈ آنکہ مرگانی بارو ءَ گپ نہ جتگ کہ آئی موضوع آدم زات ءُ آئی المیں یکتنائی انت کہ اے درگت ءَ آ گْوش اِیت کہ ھر آدم ذات وتی زند ءِ تہ ءَ چہ سَے درجگان گوزاِیت، یکے آئی جمالیاتی زند انت، دوئمی آئی اخلاقی ءُ سیمی آئی مذہبی زند انت، اخلاقای زند ءِ تہ ءَ آ راج ءَ چاگرد ءِ ھما قدران یکوارے پدا وتی راہ ءِ نشان جوڑ کنت کہ ھمایان ساری ءَ آ رد کرتگ یاکہ اچ آیان منکر بوتگ چی ءَ کہ وتی ورنائی ءِ جوش ءِ تہ ءَ ھر ورنا زیبائی لوٹ اِیت ءُ وتی زیبائیں حیالانی پیلوی ءَ لوٹ اِیت ، وشی لوٹ اِیت ءُ آرام ءُ آسود گیں حیال ءُ فکرانی تہ ءَ وش بوش بُوگ لوٹ اِیت ءُ چہ درد ءُ ڈکھاں دور بُوگ لوٹ اِیت چی ءَ کہ جمالیاتی زند ءِ واھگ ءُ لوٹ ھمیش انت کہ گیشتراں گیشتر وشی ءُ کم چہ کم ءَ ڈکھ ءُ درد!…

بلے اے زند زوت گوزاِیت، مردم مزن بیت، زہگ ءُ روزگار ءُ لاپ نان ءِ ویل ءَ جنجال کایاں ، وشیانی روچ باز کم باں ، وشی زوت گْوزاں ، یکتنائیں بال چو اے مرگان، مردم ءَ دم برائین اِیت، کہ مردم پہ وت یک رمے شوھاز کنت تانکہ آ وت ءَ را گیشتر آسودگ ءُ آسرات حیال بکنت، پمیشا آکیت ءُ ھما رم ءِ نیام ءَ ننداِیت کہ ھمائرا آ یلہ داتگ ات کہ آوھداں آ وتی جمالیاتی دور ءِ تہ ءَ وتی اخلاق ءِ سرچمگ وت بُوگ لوٹ اِیت کہ آ وت اخلاقی قدر پیدا کنگ لوٹ اِیت ءُ ھمائی تہ ءَ زندگ بُوگ لوٹ اِیت کہ ھر نظام ءُ ھر سسٹم ءَ گوں وتی پادانی لگتاں ، لگت مال کرت کہ ایش آئی انا ءِ آئی وجود ءِ واھگ ات کہ آ چو’ والٹ وہٹ مین‘، ءَ وتی جند ءِ شئیراں بجاں کہ ھمیش تہ ءَ آ وش بوت…!

…بلے اے عارضی ئیں دورے ات کہ پدا زند ءِ چھیل ءُ چانکانی تہ ءَ سرکپان آ وت ءَ را گیر محفوظ حیال کرت کہ پہ زندگ بُوگ ءَ آئرا نوں یک اخلاقی نظامے بکار انت تانکہ آئی زند آرام ءُ آسودگی ءَ گوں بگوزاِیت نہ کہ آ یکدم، دمانی تہ ءَ وتی گیر محفوظی ءِ سیائیں چاتءِ تہ ءَ کپت کہ اچ اُوداں نہ بلکنا آ کدی درمیاتیں !… پمیشاآ گوں وتی رم ءَ ننداِیت ءُ آئی اخلاقی قدرانی سر ءَ وتی سر ءَ ایرکنت ھنچش چو کہ’ چل کاف ‘ءِ وانگ ءَ پد جنّ وتی سر ءَ چشکھ ءِ سر ءَ ایر کناں !…

…ھنچش چو کہ مروچیگیں ، نومبر ماہ ءِ صافیں روچ ءِ تہ ءَ من گندگ ءَ ات اوں کہ یکتنا بال کنوکیں مرگ چہ وتی بال ءَ گرگ تنک ءُ بیزار گوں وتی ایدگہ ھمرایاں نندگ ءَ اتاں …

اے بدعقیدگی ءِ اول نشانی ات وھدے تئی جند ءِ اخلاقی قدرانی پیدا کنگءِ قوت نزور بوتاں تو رمَگ ءُ رم ءِ اخلاقی قدرانی سر ءَ روان بوت ئے کہ اے وت گڑیں راھانی سر ءَ روان تو وت ءَ را محفوظ حیال کرت ئے، کہ نوں چاگرد ءُ راج پر تو اخلاقی قدر جوڑ کرت، تو آزات ات ئے، تو ایوک ءَ ھمے وت گڑیں قدرانی سر ءَ روگ لوٹ اِت ئے ءُ بس!… تئی بدعقیدگی تئی آزاتی ات، بلے اے تئی گلامی ءِ اولی نشانی ات!… کئے زانت؟

سیمی درجگ مذہبی درجگ ات، اے ھما درجگ ات کہ آدم ذات وتی ءُ حدا ءِ رشتگ ءَ یک دگہ کاسگ ءِ تہ ءَ کئیل کرت کہ اد ءَ سربُوگ ءَ پد درائیں شک، درائیں شبینگ ءُ درائیں جست ءُ پرس یک نوکیں تجربگے ءَ گوں دوچار بوتاں کہ آیانی تہ ءَ حضرت ابراہیمؑ ءِ پیم ءَ یک عشقے پیدا بوت کہ وتی زہگ ءَ پہ ھمے تجربگ ءَ قربان کنگ لوٹ اِت ۔

بلے کرکیگارڈ گْوشت کہ حضرت ابراہیمؑ ءِ پیمیں تجربگ ءِ نیمگ ءَ باز کم مردم رواں کہ ایوک ءَ اخلاقی درجگ ءِ تہ ءَ زند گوازینگ مئے بہت ءُ طالع جوڑ بیت!…

من یکتنائیں مرگان چہ دوریں ھنداں آیان ءَ گوں وتی رمان نندان چاران اتاں وھدے ’ردیگ‘ ءِ کنڈ ءَ کلچ ءِ تہ ءَ ریکانی سر ءَ نندوک عابدہ ءُ میرمولاداد تیاب ءِ نزینک ءَ کوھانی رگ ءُ روھتگاں چاران اتاں کہ ردیگ ءِ ھمے کنڈ ءَ کوہ ءِ کلچ ءُ کنڈاں سرکک ھیک داتاں ءُ مزن بوتاں کہ گرماگ ءِ موسم ءَ زر ءِ چول تاں کوہ ءِ ھمے کنڈ ءَ رستیناں ءُ پدا جال کپتاں ، سرککانی ھیک کمکین برزگ ءَ اتاں ، کہ اُود ءَ چول سر نہ بوتاں …

اے جاہ نیوان ات کہ ادا مردم ءُ ساہ دارانی آیگ بوت پمیشا سرکک ھیک داتاں ءُ مزن بوتاں …

بلے نوں چہ مہلوک ءِ روءُ آ آیانی زند ءَ حطرہ ھست اَت میرمولاداد، عابدہ ءَ چیزے گوئشان ات وھدیکہ عابدہ گوش داران اَت۔

من وش اتاں کہ مروچی شاکر گوں ماں گون نہ ات ءُ ماں ردیگ ءِ پچیں آزمان ءِ چیرا چٹ ایوک ءَ یکتنا اتاں ءُ مروچی نومبر ماہ ءِ گڈی ئیں روچاں ھر چیز نوک ات، ھر چیز صاف ات ءُ ھر چیز پر معنا ءُ وشال ات۔

من اچ آیان نزینک بوت اوں ءُ عابدہ ءَ چاراِت کہ گوں آئی ءَ وتی وابانی تہ ءَ من ھزار وار وپتگ اَت ءُ ھزار وار آئرا دروت داتگ ات ءُ ھزار وار آئی ءِ کلکان وتی لنٹان ایر کرتگ ات کہ من نہ زانت کہ اے جنک ءِ تہ ءَ حدا چے کششے داتگ ات کہ من ءَ یکین باور نہ یات کہ کدی کدی من آئی چمانی تہ ءَ چاراِت ھم نہ کرت، چوکہ اگاں من آئی چمانی تہ ءَ بچاران تو چہ وتی وجود ءَ انکار بکناں بلکنا من ءَ ایوک ءَ آئی چارگ ءِ تہ ءَ وت ءَ را زیان کنگ ءِ واھگ ھست اَت، بلے من ترس اِت!…

پدا چہ دور دور ءَ آئیوکیں یکتنا ءُ ایوکیں مرگان آئیان گوں وتی رم ءَ نندان دیست تو من ءَ آیانی بے معنا ئیں بال ءِ سر ءَ ارمان اھت کہ چون پہ حب ءُ جوش آ زر ءِ تچکی ءَ بال کنان گوں ھمے امیتان کہ آیان نوں وتی راہ پہ راَ ایوک ءَ یکتنا درگیجگی ات آ یکوارے پدا رم ءِ تہ ءَ اھتگ ءُ نشتگ ات ءُ اچ ایشی گیشتر دگہ بدعقیدگی یے چے بوت! من حیال کرت ءَ پدا من حیال اھت۔ چے اے زند ضروری ات؟ معنی چے مارا پیدا بُوگی ات؟ المی پیدا بُوگی ات؟ چے اے روچ ءُ شپ ءَ پیدا بُوگی ات؟ چے اے زر ءُ مرگانی بال ءَ چول المی اتاں ؟

منی حیال ءَ زند المی نہ ات! من پکر جنان بوت۔ اگاں اے المی نہ ات گڑا مئے زند ءِ معنا ءُ متلب چے ات؟

من چہ وت ءَ یک باز مزنیں جستے کرتگ ات کہ بلکنا چشکہ ایشی پسّو گوں من نہ ات، من چپ بوت ءُ عابدہ ءَ چاراِت کہ آ تیاب ءِ ریکانی سر ءَ وتی پادان تچک کرتگ ات ءُ آئی دیم ءَ تیاب ءِ یک مزنیں نکشہ یے ایر ات ءُ آ آئی سر ءَ ’ تن‘ جتگ اَت کہ کجا تمر اتاں ؟ کجا سرکک ھیک داتاں ؟ کجا مدگ ءَ جھینگا ءِ شکار گیشتر بوت۔ کجا زرّ دیمی اھتگ اَت ؟ ءُ کجا زر پدی شتگ اَت؟ ءُ کجا کوہ ءِ کرود ءِ سر ءَ سر ءِ نشان درا بوتاں کہ زر چنکس وداِتگ اَت؟

پرے درائیں چیزانی پٹ ءُ پول ءَ یک عمرے پکار ات تانکہ اے زیبائیں جنک ھمے مادّی ئیں دنیا ءِ چست ءُ ایراں بہ زانتیں کہ اے مادّی دنیا مئے ایدیم آدیم ءَ ھشک ھشک ویران ویران چہ چار کنڈ ءَ مارا گڑد ءُ گھیں کرتگ ات کہ ایشی تہ ءَ وت ھچ معنا ءُ متلبے نہ ات بلکنا ایشی ءَ معنا ءُ متلب مادَیگ ءَ اِت ایں ، عابدہ چہ وتی پٹ ءُ پول ءَ دَیگ ءَ ات، پمیشا اے دنیا انکس زیبا ءُ وش صورت ات کہ اگاں ایشرا چشیں زیبائیں چم مہ دیستیناں تو ایشانی وتی جند ءِ زیبائی کجا ات؟… ’ھچ نہ ات‘ من حیال کرت۔

ءُ اے چم کہ چش زڑگ ءَ اتاں ءُ اے دنیا ءَ گندگ ءَ اتاں چے ایش الم اتاں کہ ایشان پیدا بُوگی ات؟ مئے زند ءَ پیدا بُوگی ات؟ اگاں اے زندمہ بوتین گڑا چے بوتیں ؟ … بلے اے زند ھست اَت، عابدہ ھست اَت، من ھست اِت آں ءُ اے کوہ ءُ زر ءُ چول ھست اِت آں ، گڑا زندگانی یک راستی ءَ یک حقیقتے ات ءُ اگاں ایش یک راستی ءُ یک حقیقتے ات گڑا ایشی ءَ گوازینگ، ایشی تہ ءَ زندگ بُوگ ھم یک حقیقتے ات، کہ بلکنا ایشی المین لیکہ ھمیش ات کہ کس ایشرا گوں وتی درائیں جذبگانی جہلانکی ءِ تہ ءَ بچاریتین ءُ بہ دیستیں کہ ایوک ءَ اے گیر ضروری ئیں زند ءَ جذبگانی یک تھرشیاسے بکار ات کہ ایشرا چہ جذبگانی لہڑگ ءُ آچ بداتیں ، یک لمبوکیں آچے، ءَ ایشی تہ ءَ معنا ءُ متلب شوھاز مکرتیں چی ءَ کہ یک چیزے اگاں المی نہ ات، ضروری نہ ات گڑا ایشی ءِ معنا چے ات؟

… چے کرکیگارڈ ءِ مذہبی ئیں تجربگ ءِ ھمے معنا نہ ات؟ چے البرٹ کامیو چہ وتی اسبرڈی ٹی ءَ چہ ھمے لہڑگانی برزنہ بوت؟ چے سارتر بنی آدم ءِ المیں جوش ءِ گپ ءَ نہ جت؟… چے سیرل، مارلیویونٹی ھمے رشتگ ءَ ڈنی دنیا ءِ مظہرانی نیام ءَ پوہ بُوگ ءِ جہد نہ کرتاں ؟ درائیں مفکر برے نتیجگ ءَ سر بوت اِ تاں کہ آدم ذات وتی المیں لہڑگانی سبب ءَ زندگ ات، ھمے عشق آئرا مذہبی ئیں تجربگے دات کہ منی وتی حیال ءَ حدا ءِ تجربگ ھر گام ءَ ھر گام ءَ بوئیوکیں چیزے ات کہ اے الم ءَ بنی آدم ءَ دیگ نہ بوتگ اَت بلکنا ایشرا ھر گام ءَ وت پیدا کنگی ات کہ حداءِ ایدگہ درائیں حیال ءُ فکر ایوک ءَ عقل ءِ وت گڑیں نظام ءُ راھبنداناں ایوک ءَ جذبگانی لہڑتگ یکجا ات۔

گڑا چے من عابدہ ءَ گوں وتی دل ءِ درائیں لہڑگ ءَ مہر مہ کنیں ؟ … بلے منی ءُ عابدہ ءِ نیام ءَ اے دوری پرچے؟ چے شاکر چہ مئے نیام ءَ دور بوت کنت؟…

من نہ لوٹاں کہ منی المیں مہرانی نیام ءَ شاکر یا دگہ کسے بہ بیت!… من ایوک ءَ عابدہ ءَ لوٹاں ، ایوک ءَ من ببان ءُ عابدہ ببات ءُ اے کشادگ ءُ پراھیں دنیا ئی بمان اِیت تانکہ من وتی المیں مہران عابدہ ءَ دات بکناں ءُ آئرا پوہ بکناں کہ من اے دنیا ءِ تہ ءَ چے مارشت کنان ءُ پرچے کنان ات؟ من ءَ یک ھنچش سنگت ءُ ھمراہ بکار ات کہ آ منی دل ءِ لہڑئگاں بزانت ءُ منی اے لہڑگانی زانگ ءَ پد من ءَ یک دلبڈی یے رس اِیت ءُ پدا من زناں کہ اے زند چی یے؟… بگیر چہ عابدہ من وتی وتی جند ءِ پروش ءُ پروش کاری ءُ کش ءَ بگیر ءِ تہ ءَ گرپتاراں چو کہ منی زند ءَ ھچ معنا ءُ ھچ متلبے مہ بیت کہ منی درائیں جہد ءُ کوشست کہ دنیا ءَ ، حدا ءَ وت ءَ را بزاناں ،پوک انت تانکہ منی زرد ءِ جہلانکیں مارگ یعنے’ پیشن‘ پاد مہ یاں کہ سارتر بنی آدم ءَ یک ھنچائیں ءُ فضولیں لہڑگ حیال کنت کہ بگیر چہ لہڑگ ءُ جذبگاں آئی تہ ءَ دگہ اچ شئے نیست!…

ءُ منی عقیدگ دوئمیاں گوں زند گوازینگ، وتی زند ءَ آیانی زند ءَ بدل کنگ ءِ تہ ءَ پوشیدگ انت، من ھر نظام، سسٹم، سیاسی فلسفہ ءُ مذہب ءَ چہ انکار کرت کناں ، بلے من اچ ایشی انکار کرت نہ کناں کہ ایدگہ مردم نیستاں !… منی انسان گری چہ ایدگرانی سبب ءَ انت، ءُ منی انسان گری ءِ ھما سبب کہ چہ تاریخ ءِ درجگانی جتا جتائیں مزّل جنگ ءَ پد برے درجگ ءَ رست منی انسان گری ءِ تعریف انت، ایدگرانی آزاتی منی آزاتی انت، ایدگہ پائدگ ءُ سیت منی پائدگ ءُ سیت انت، ایدگرانی انسان گری منی انسان گری انت کہ منی کار پہ انسانیت ءَ انت ءُ پرے کار ءَ من ءَ منی زرد ءِ جہلانکیں مارشت ءُ مارگ مجبور کناں … پمیشا تو من عابدہ ءِ چمانی تہ ءَ وتی زند ءِ حرکتاں چاران ءُ ھمایانی لہڑگ ءِ تہ ءَ منی زند ءِ نبض ءَ پوہ باں ۔

بلے نوں کہ شاکر ادا نہ انت گڑا من عابدہ ءَ صاف صاف بگوئشاں کہ من اچ آئی چے لوٹاں ؟…

میرمولاداد پہ روکپتی نیمگ ءَ در کپت کہ آ دیمتر ءَ چارگ لوٹ اِیت کہ سرککانی ھیک دیگ ءِ اند کوہ ءِ کرّ ءُ کرود ءَ کشکاں تاں کجا ھست اِتاں ، وھدیکہ من ءُ عابدہ تیاب ءِ سر ءَ کوہ ءِ کروداں گوں ھوار ھوار روٹکی نیمگ ءَ درکپتاں کہ مئے چپین نیمگ ءَ کوہ ءِ کرود اتاں ءُ راستیں دست ءَ چو تگرد ءَ مان گیجوکیں تیاب!…

وھدیکہ من عابدہ ءِ دست ءَ وتی پنجگ ءِ تہ ءَ گپتگ اَت ءُ آئی دست ءِ گرمائشت انکس گیش ات کہ من ماں وتی کلکانءُ لُنٹاں ایشی تپد ءُ لوار ءَ مارشت کنان ات۔

’عابدہ!‘ من گْوشت ءُ من ءَ وتی جندءِ توار چوکہ دگرے ءِ توار لگّ اِت۔۔

عابدہ پمن چاران بوت کہ چرآئی رخب ءَ زانگ بوت کہ آ مروچی وتی درائیں بدن ءُ ارواح ءَ منی دستان دیگ ءَ راضی ات۔ چشکہ اے ھنچیں تیاب ءِ ازلی ءُ ابدی حاموشی ءُ چپی ءِ تہ ءَ پرآئی دگہ اچ راھے پشت مہ کپ اِیت! ءُ آ وت ءَ را اچ من نزینک کرت کہ من ءَ آئی بو ءِ مارشت بوت کہ آ وتی تنک ءُ نزوریں کائی رنگ ءِ سلک ءِ بے آستونکیں جامگءِ پوشتیگ ءِ تہ ءَ کہ نوں آئی بگلانی کھڈ ھم درا اتاں ءُ آئی پاد ءَ سبزیں رنگ ءِ جینز ءِ پتلونے ات ءُ آئی پاد شپاد اتاں کہ یک دست ءِ تہ ءَ وتی جوگراں دست ءَ کرتگ ات، وھدیکہ آئی راستین کوچ ءَ آئی دستی بیگ لونجان ات، ءُ اچ آئی لائٹ پرفیوم ءِ بوآیگ ءَ ات…

’’عابدہ، تو اچ من پرچے دورئے؟‘‘

’’من اچ تو نزینک اوں ‘‘ آ وتی مچاچان برز کرت ءُ من ءَ چارت ءُ من ءَ ھنچش توراِت چو کہ زمین ءُ آزمان گوں وت یکجاہ بباں ۔

’’تو اچ من دورئے، تو چہ شاکر نزینک ئے!‘‘

’’من ءَ شاکر دوست نہ انت!‘‘

’’پرچا؟‘‘

’’نو تو وت زان ئے‘‘ آ گْوشت، بلے راستین حبر ایش ات کہ من نہ زانت کہ من چے زانگ ءَ اوں ، پمیشا من آئرا جست کرت:

’’چے متلب، من وت زاناں ؟‘‘

ءُ ا ٓبشکھندگ بوت: ’’شما مرد ایوک ءَ جنین آدمے ءِ بدن ءَ لوٹ اِت ، ایوک ءَ وتی بدن ءِ گرمائشت ءُ لواراں درگیجگ شمئے زند ءِ المیں لیکہ اِنت!‘‘

من چپ بوت اوں ءُ من زانت اوں کہ شاکر ءِ چم ایوک ءَ عابدہ پیمیں زیبائیں جنک ءِ بدن ءَ سک اتاں کہ آئرا بلکنا دگہ مہر دَیگ ءَ نہ ات۔ ءُ من ءَ عابدہ ءِ سر ءَ سک ارمان اھت کہ شاکر ایوک چو حرصی ئیں نہار ءَ آئی گوشتانی سر ءَ وتی چمان جتگ اَت، کہ آ آئرا ورگ لوٹ اِت۔ پمیشا من گْوشان بوت۔

’’گڑا تو وت ءَ را پرچے آئی دست ءَ داتگ؟‘‘

عابدہ چپ بوت۔

’’من ءَ تئی مہر پکار انت، چاکر‘‘ اچ آئی دپ ءَ در کپت ءَ من وش بوت اوں ءُ بشکھندگ بشکھندگ من آئی جست کرت۔

’’اگاں منی تہ ءَ ایوک ءَ مہر بہ بیت ءُ منی بدن سارت بہ بیت گڑا تو چے گْوش ئے؟‘‘

عابدہ پوہ بوت کہ من چے گْوشگ لوٹ اِت آں ، پمیشا آ بشکھندگ بشکھندگ من ءَ چاران بوت ءُ گْوشت:

’’گڑا ایش منی بہت ءُ طالع انت آ یکجاہ من ءَ مہر رس اِیت ءُ دومی جاہ…‘‘

من اوشتات ءُ آئرا بگل ءَ گپت ءُ آئی لنٹان کرار کرار دروت دیان بوت ءُ پدا گوں وتی ھور ءَ آئی لنٹانی سر ءَ مشان بوت ءُ آ گوں خماریں چمان من ءَ چاران بوت کہ پدا من آئی لنٹانی سر ءَ وتی لنٹان ایر کرت ءُ پدا زمین ءُ آسمان کہ ساری ءَ یکجاہ ات پچ بوآن بوت ءُ ھزاریں دگہ چشیں تیاب، ھزار ءَ لکھین دگہ چشین کوہ، ءُ زر ءُ جمبر ءُ گوات منی مارگ ءُ مارشت ءِ دنیا ءِ تہ ءَ پچ بوان بوتاں کہ من ءَ ھنچش خبر کپت چوکہ زند گواچنی ایوک ءَ یک جُش ءُ لہڑگے ات ءُ اچ اے جش ءُ لہڑگ ءَ بگیر زند ءَ دگہ ھچ معنہ یے نہ ات کہ بنی آدم مدام زند ءَ یک معنا ءُ متلبے دیگ لوٹ اِیت ، بلے آ زندگ بُوگ ءِ مارشتان باز دور ات کہ آئی درائیں نیکیں نظام ءُ راھبندانی سرچمگ بنی آدم ءِ زر ءِ ھما جہلانکیں جذبگ اتاں کہ اچ آیان آئی ءِ زرد ءُ دل ھورک ءُ ھالی ات کہ اگاں اے لہڑگ ءُ جذبگ آدم ذات ءِ دل ءَ ودی بباں تو آئرا دگہ اچ معنہ ءُ متلبے پکار نہ ات، کہ زند وتی معنا وت ات ءُ زند ضروری ئیں شے ءِ نہ ات چو کہ ایشرا بُوگی ات چی ءَ کہ اے دنیا ءِ تہ ءَ تاں مرچیگیں روچ ءَ کس نہ زانتگ ات کہ آئی زند ءِ معنا چے ات؟ اگاں کس بنی آدمے زانت تو آیک چیزے زانت کہ آئی دل ءَ یک جہلانکیں جذبگے مدام چو زر ءِ چولاں برز ءُ جال بوت کہ چو زر ءِ چولاں کدی نہ اوشتات کہ ھمے جہلانکیں تجربگ ھمے لہڑگ ءُ جوش آئی زند ءِ معنا ات کہ ایدگہ درائیں نظریہ ءُ حیال ھنچائیں اتاں … اگاں من ءَ گوں عابدہ مہر ات، لہڑگ ھمے جذبگ ات، اگاں من ءَ گوں وتی ڈیھ ءُ آئی مردماں مہر ات تو منی لہڑگ اتاں ، ءُ اگاں من ءَ گوں انسان ءُ بنی آدم ءَ مہر ات ءُ آئی زند ءِ المیں واھگانی سر ءَ باور ات تو اے لہڑگے ات کہ من یا کہ منی پیمیں ایدگہ آدم ذات اے لہڑگ ءُ جذبگ ءَ یک نظام ءُ سسٹم ءِ تہ ءَ آیگ لوٹ اِتاں بلے ایشان اچ معنا ءُ لیکہ یے نہ ات، آنکہ ایش پوک نہ اتاں بلے ایش الم نہ اتاں ۔ الم ءَ ایوک بنی آدم ءِ جذبگ ءُ لہڑگ اتاں ایوک ءَ بنی آدم الم ات کہ آئی زند ساری ءَ ات وھدیکہ آ وتی جوھر یا کہ وتی وجود ءَ پدا زانت…

منی حدا ءَ زانگ ءِ لہڑگ وتی جند ءِ جوھر ءَ پوہ بُوگ ءِ یک جذبگے ات کہ بلکنا اچ ایشی منی وتی جند ءِ وجود ناپیلو ات من پیدا بوتگ اَت ساری ءَ ، منی وجود ساری ءَ ات، منی ھست ءُ وجود ءَ پد من ءَ دنیا ءِ تہ ءَ یک چیزے بُوگی ات، وت ءَ را دنیا ءَ ءُ حدا زانگی ات کہ منی انسان گری ءِ درائیں متلب ھمیش ات ءُ اچ ایشی ڈن دگہ ھچ چیزے نہ ات…

من تاں دیر عابدہ ءَ دْروت گپت ءُ پدا تیاب ءِ ریکانی سر ءَ بگل مہ بگل نشت ءُ زر ءِ چپی ءَ حاموشی ءَ چاران بوت۔

’’من ترا سیر کنگ لوٹاں ، عابدہ؟‘‘

’’من حاضراں ‘‘

’’بلے تو شاکر ءَ یلہ بدئے‘‘

’’من شاکر ءَ سوچیں اگاں تو من ءَ مہر کن ئے‘‘

’’من ترا وتی دل ءِ بانور کرتگ‘‘ من گْوشت ءُ آئرا وتی نیمگ ءَ چِک اِت ءُ پدا وتی زانانی سر ءَ نندارینت، ءُ گوں آئی مودان لیب کرت۔

اچ آئی بدن ءَ در آئیوکیں وشبو، آئی درائیں بگلانی کھڈ ءَ آئی مکین گْور من ءَ چہ حال ءُ بے حال کنان ات ءُ من نہ زانت کہ اے زیبائیں جنک ءَ چون وتی دل ءَ بکنیں کہ من مدام پر آئی کھندگ ءُ بشکھندگیاں تلوسگی بوتگ، تلواری بُوتگ ءَ تکان سر بُوتگ!

’’تو من ءَ پسو بدئے کہ تو کدی شاکر ءَ یلہ دئے؟‘‘

’’منی یک مجبوری یے‘‘ آ گْوشت۔

’’چے؟‘‘ من یک دم جست کرت۔

’’منی لاپ ءُ نوکری… ماں ھر دو یکجاہ کار کنگ ءَ ایں ، چش مہ بیت کہ آ من ءَ چہ منی نوکری ءَ زبہر بکنت۔‘‘

من نہ زانت کہ چے بگوئشاں چی ءَ کہ عابدہ ءِ نوکری پرآئی اھم ات کہ بگیر چہ نوکری ءَ آ چے کرت، وھدیکہ من وت لیکچرار اتاں کہ چہ عابدہ ءِ آیگ ءَ رند مئے زند ءِ تہ ءَ بازیں لوٹ ءُ گزراں آیگی ات کہ آھانی پیلوی المی ات ءُ من اے حق ءَ نہ اتاں کہ عابدہ وتی نوکری ءَ یلہ بداں ۔

پمیشا من گْوشت۔

’’اگاں من پر تو دگہ نوکری یے شوھاز بکناں ، گڑا؟‘‘

’’من ءَ کبول انت‘‘ عابدہ گْوشت۔ ءُ من گوں وتی درائیں واھگاں لوٹ اِت کہ عابدہ چہ شاکر دور بہ بیت ءُ من ءَ امیت ات کہ من عابدہ ءَ اگاں نوکری یے دات بکناں تانکہ پدا مئے زند کھندان ءُ وشال بہ بیت ءُ تنا وھدی کہ عابدہ ءِ ھاتر ءَ دگہ نوکری ءِ در نہ کپتگ اَت، من لوٹ اِت کہ آ اداں کار بکنت آنکہ ادا شاکر ساڑیگ ات ءُ من نہ لوٹ اِت کہ شاکر گیشتر عابدہ ءِ نزوریاں چہ پائدگ چست بکنت… زند ءِ چلشت عجب اتاں … ایشی تہ ءَ بازیں بے معنا ھور اتاں ، ایشی ردوم بے ڈولداری Chaosسر ءَ ات، ایشی یک چیزے ڈولدار نہ ات کہ جاگہ نہ جاگہے ایشی تہ ءَ یک کمی یے ات کہ چہ بادشاہ ءَ بگیر تاں گریب ھر کس زند ءِ ھمے بے ڈولداری ءَ بے ترتیبی ءَ زانگ ات، مارگ ءَ ات ءُ ھر کس ءِ کوشست ھمیش ات کہ آ چہ زند ءِ ھمے بے ڈولداری ءَ در بکپ اِیت ءُ زند ءَ یک راہ ءُ راھبندے بنداں بلے زند ءِ تہ ءَ چشیں ڈولداری ءِ چہ ازل ءَ نہ ات، چی ءَ کہ زند ءِ واقعات ءُ شے بے ڈولدار تاں کہ ھمے سبب ءَ آدم ذات ءِ زند مدام باندات ءِ تہ ءَ ات کہ باندات ءِ تہ ءَ آ وتی زند ءَ یک ڈولداری یے دیگ لوٹ اِت ءُ پہ وت ءَ یک راھبند ءُ راہ ءُ معنایے شوھاز کنگ لوٹ اِت چشکہ بنی آدم چہ وتی ھمروچیگیں زند ءِ بے ڈولداری ءَ تنک بہ بیت ءُ چو کہ ھمے بے ڈولداری آئرا چو کرم ءَ وران بہ بیت کہ باز مردم وتی بدعقیدگی ءَ آزاتی ءَ چہ ترسگ ءِ سبب ءَ مدام وتی گْوستگیں یاتانی تہ ءَ وش باں چو کہ آیانی گْوستگیں عہدگ، نام ءُ توار ءُ زور ءُ طاقت آیان زند ءِ سکھین ءَ بداں بلے یک آزاتی لوٹوکیں بنی آدم ءِ گْوستگیں روچانی یات مروکیں یات اتاں کہ آدم ذات ءَ پشت ءَ برتاں کہ آئرا پہ آزاتی وتی زند ءِ درگیجگ ءَ دارگ ءَ اتاں … زند ءَ ھر وھد ءُ ھر ساعت درگیجگی ات، شوھاز کنگی ات، تاں مرک، پمیشا زند یک صراط المستقیمے ات، ایشی یک سرجمیں معنایے چو بزاں نہ ات… اگاں ھست اَت گڑا من ءَ بگوئش…

من ءَ ھر وھد ءُ ھر ساعت بے ڈولدار لگ اِیت، بلے وھدیکہ من عابدہ ءِ یاتانی تہ ءَ کپتن تو من ءَ ھنچش توراِت چوکہ من چہ زند ءِ بے ڈولدار یاں برز بباں چوکہ من حدا ءَ سربباں !…

منی گْوستگیں درائیں کوشست ءُ جہد چو بزاں پوک اتاں کہ من زند ءِ تہ ءَ یک ڈولداری یے آرگ لوٹ اِت ، بلے چہ باز تھلیں تجربگاں پد نوں من زانتگ ات کہ زند ءِ تہ ءَ ھچ ڈولداری یے نہ ات، چی ءَ کہ زند المی ءُ ضروری نہ ات، اگاں اے المی ءُ ضروری بوتین تو چو روچ ءِ درآیگ ءَ چو ماہ ءِ کپئگ ءَ چو جمبرانی چست بُوگ ءَ ایشی تہ ءَ یک ڈولداری یے بوت بلے چش نہ ات کہ ھر گنوکی ءِ تہ ءَ یک سنجیدگی ءُ زانتے پوشیدگ ات، ھر نزوری ءِ تہ ءَ یک زور ءُ طاقتے مان ات، ھر گیربروبری ءِ تہ ءَ یک بروبری یے مان اَت، ھر شپ ءِ تہ ءَ یک سہبے ات، ھر جوانی تہ ءَ بدی ات کہ کدی کدی ماں ایدگرانی سر ءَ درائیں پوت گلاں لوجتیاں ءُ وت ءَ را صاف پیش داشتاں ، بلے ما درا حدائی دیم ءَ لوچ اوشتاتگ ات۔

من تاں دیر عابدہ ءِ گْور ءَ بوکش اِت ءُ آئی لنٹان دروت گپت ءُ آئی چمان نازینت کہ مروچی آ اچ من انکس نزینک بوتگ اَت کہ ساری منی ایوک ءَ من آئی واب دیستگ کہ مروچی آ یک راستی ءَ یک حقیقتے ات ءُ اے حقیقت نوں من ءَ واب ءِ پیم ءَ توراِت۔

’’ترا شاکر ءَ چہ پرچے بد کئیت؟‘‘ عابدہ من ءَ جست کرت۔

’’پرچیکہ آترا لوٹ اِیت ، وھدیکہ من لوٹاں کہ ایوک ءَ من ترا بلوٹاں !‘‘

’’تئی گپ راست انت، بلے باندا شاکر چے حیال کنت، اگاں من گوں تو اھت اوں ؟‘‘

’’ایشی متلب ایش انت کہ ترا شاکر ءِ یات تنے وھدی گون انت؟‘‘ من کمکیں ترندی ءِ تہ ءَ گْوشت ءُ من ءَ زند ءِ بے ڈولداری ءِ مارشت گیشتر بوت ءُ من نہ زانت کہ وتی ھمے مارشتاں چون چہ وت ءَ در بکناں ؟

پمیشا من چہ عابدہ جست کرت:

’’تو اے بے معنا ئیں جست ءَ پرچے کرت ءَ منی دل ءَ حراب کرت؟‘‘

ءُ عابدہ ءَ چوکہ مارشت بہ بیت کہ آ اچ من یک رد ءُ بے ڈولداریں جستے کرتگ ات، گْوشت۔

’’من ءَ پہل کن اے جست منی دماغ ءِ تہ ءَ ھنچش اھت۔‘‘

بلے من ءَ عابدہ ءِ پہل کنئگ ءِ خواست دوست نہ بوت، عابدہ پھلے ات بلے گوں آئی چنکس کنٹگ اتاں کہ ایوک ءَ من زانتاں ، یا کہ آ زانت، یا کہ حدا زانت!

چہ تیاب ءِ دوئمی سر ءَ میرمولاداد درا کرت کہ اے نیمگ ءَ آیان ات۔ ماں پاد اھتاں ءُ من چاراِت کہ چہ منی دستانی پرنچگ ءُ مولشتان عابدہ ءِ سلکی ئیں جامگ چہ گوئرا کرنچ کرنچ بوتگ چوکہ کسے ایشر گرنچ اِیت، پمیشا آ وھدیکہ وتی جامگ ءَ کرنچ کرنچ دیست تو پاد اَھت ءُ تیاب ءَ نشت ءُ وھدے یک چھلکے آپ اھت تو آ وتی دستان تر کرت ءُ وتی گْوراں مشت تانکہ وتی سلکی ئیں جامگ ءِ کرنچان دور بکنت، چوکہ پہ وتی دستان آیان استری بکنت کہ وھدے آ پاد اھت تو آئی درائیں گوئر چہ آئی ترین جامگ ءِ پشت ءَ درا ات۔

’’عابدہ تو اے چے کرتگ؟‘‘

’’ائے تئی شیتانی انت‘‘

’’من نہ زاناں ‘‘ من گوئشاں بوت: ’’تو کمکین دیمی برو اگاں میر مولاداد تئی ترین گْور ءِ پشت ءَ تئی بدن ءِ چوشی ءَ دیست تو آ چے حیال کنت، تو دیمی برو وتی جامگ ءَ ھشک بکن بیا…‘‘

عابدہ وتی گْور ءَ بریزرے ھم کرتگ ات کہ آئی گوئرا شک درا کرت ءُ نوں گیشتر ترّ بوتگ اَت۔

عابدہ پہ وتی جامگ ءِ ھشک کنئگ ءَ دیمی در کپت۔

میرمولاداد نزینک اھت تو وتی کانگریں گٹ ءَ گْوشان بوت کہ دیمی آ بازیں دگہ سبر ءُ سوزیں سرکک دیستگ، بی بی عابدہ کجا انت کہ ایشانی عکسان بگراِیت۔

’’بی بی کئیت تو بہ نند میر مولاداد، اد ءَ بچار مروچی زر چون آرام ءَ تچک ات۔‘‘

من آئرا نندارینت ءُ بی بی عابدہ ءِ راہ چار بوت کہ آ بئیت کہ ماں پہ ریسٹ بروایں !

7 یک دگہ روکپتے 9 یک مونجائیں روکپتے