گِدار

جمیڑیءِ روکپت

منیر احمد بادینی

بہر10 : دیگر ءُ مگرب ءِ نیام ءَ

مروچی میر مولاداد، مُلا کمال حان ءِ بوجیگ ءِ تہ ءَ من ءَ سوار کرت ءُ ماں چہ جمڑی ءِ تیاب ءَ روکپتی نیمگ ءَ رادگ بوتاں …

ھنچش کہ ماں دیمی روان اتاں ھمنکس گیش جمڑی ءِ آپانی رنگ پیروزگی گردان انت ءُ ھمنکس گیش ایشی چولانی چُلک ءَ گوانز برز بوان اتاں بلے چش ترند ھم نہ کہ مردم وار خطا بہ بیت… بس ھنچش نرم نرم یک چولے پاد اھت کہ آئی تہ ءَ مئے بوجیگ وتی سنٹ ءَ بڈ دات چوکہ کس سلک ءِ تانے گپ ءِ تہ ءَ بڈ بروت ءَ پدا مئے بوجیگ لک کپان بوت ءُ تان ءِ گد گوں وتی کرنچان چہ مئے بوجیگ ءِ چیرگ ءَ در کپت ءُ ھنچش یک زرے پد ماں یک دوئمی سلک ءِ ثان ءِ گد ءِ سر ءَ لک کپان بوتاں ءُ دیمی روان آپانی دراج، زنڈ ءُ آریپ بلے حاموش ءُ چپین موجانی سر ءَ دیمی کنزان اتاں ءُ من دور گْوزِند ءَ چاران اتاں کہ نوں روچ بیگہ ات بلے روچ کرار کرار جال کپان ات ءُ زر ءِ سر ءَ کدی کسان ءَ گْونڈیں جمڑانی سبب ءَ ساھگ بوت ءُ کدی روچ دراھت ءُ مردم ءِ دل لوٹ اِت کہ آ وت زھیرونک بجاں یاکہ زھیرونک گوش بداریت…

بلے مئے گوشانی تہ ءَ ایوک ءَ چولانی نرمیں چلک ءِ توار یا کہ گوات ءِ سر گوشانی گب گبیں توار۔۔۔۔۔

میر مولاداد آرام سر ءَ نندوک ات وھدیکہ ملا کمال حان وتی یکداراں برز ءَ جال کنان ات… آنکہ میرمولاداد من ءَ موٹر والائیں بوجیگ ءِ تہ ءَ نادینگ لوٹ اِت بلے من یک دار ءِ بوجیگ ءِ تہ ءَ زر ءِ سر ءَ سفر کنئگ لوٹ اِت ءُ دنیائی ءَ چارگ لوٹ اِت !

ماں کجا رَوگ ءَ اتاں ؟

میرمولاداد وتی دست ءَ تچک کرت ءُ گْوشت:

’’دیمتر ءَ ایران ءِ حاک ءُ آپ بنا بیت!‘‘

من ایران ءِ نادرائیں سیم سر ءِ نیمگ ءَ چاران بوت ءُ من ءَ قوم ءُ ملکانی حشکی ءِ سر ءَ سیم سرانی بارو ءَ خبر ھست اَت بلے من نہ زانتاں کہ چون زانگ بہ بیت کہ ادا مئے آپ ھلاس بیت ءُ ایران ءِ آپ بنا باں !…

ءُ پدا من ءَ ایشی ھم خبر ات کہ ایران ءِ آپ ءُ مئے آپ ساری ءَ یکّے اتاں ، ءُ پدا 1858؁ء ءَ اے آپان بہر کنگ بوتگ ات کہ ادا ہندوستان ءَ ادا ایران منتگ اَت ءُ پدا ہندوستان ءُ مئے آپانی بہرو بانک کنگ بوتگ اَت کہ اے درائیں بہروبانگانی تہ ءَ مئے آپانی چشکھ چون بدل سدل بوتگ اَت؟ کس نہ زانت، پمیشا من روکپتی نیمگ ءَ چاران اتاں ءُ حیال کنان اتاں کہ ادا ایران ات ءُ ادا ماں اتاں بلے آپ درا یک پیم ءَ اتاں ، آپانی تہ ءَ اچ پرکے نہ ات، پرک بلکنا مئے وتی آدم زاتانی پکر ءُ حیال ءِ تہ ءَ ات!…

من روان بوتاں ءُ من پدا کمال حان ءَ چاران بوتاں کہ آ کدی کدی وتی یک دار ءَ یلہ دات ءُ پدا وتی یکدارانی برزی ءُ جالی ءَ تیز ءُ ترند داشت۔

من ءَ عابدہ ءِ حیال اھت کہ من عابدہ ءَ ھم زورگ لوٹ اِت بلے شاکر ءِ سبب ءَ منی اے واھگ بزاں پیلو نہ بوتاں ءُ من ایوک ءَ گوں مولاداد سرگپت۔ اگاں عابدہ منی پہنات ءَ نندوک بوتیں گڑا چنکس شرتر بوت ءُ آ بزانتیں ءُ بہ دیستیں کہ روکپت ءِ ندارگ… جمڑی ءِ روکپت ءِ ندارگ، وت چہ زر ءِ لاپ ءِ سر ءَ چون ودی بوت؟…

دور روٹکی، کتبی نیمگ ءَ جمڑی ءِ تیاب درا ات کہ آئی بورین حاک، آئی بان ءُ بونگ نوں گوئنڈ ءُ کسانیں حاکوت درا بوتاں کہ ماں چریشی باز دور اھتگ اَت ۔

میر مولاداد گْوستگیں روچانی بارو ءَ گپ جنان بوت، گْوستگیں دور ءُ باریانی ذکر ءَ کرت، ھما روچانی ذکر ءَ کرت وھدیکہ ھر چیز وتی جاہ ءَ شر اَت، جوان اَت ءُ دنیا ءِ تہ ءَ یک امن ءُ ایمنی یے ات…

میر مولاداد گپ جنان ات ءُ مئے یکدار جی الّ کنان روان ات ءُ من میر مولاداد ءِ گپاں گوش داران اتاں بلے من گوں گْوستگیں روچانی یاتانی تہ ءَ ھم سر ءُ چیر ات کہ من ءَ مسز ڈورس لینگ ءِ حیال آیان ات کہ وھدے آئی مرد، اتحادیا نی جنرل بازیں روچاں آئرا زیبائیں آپی جہازانی تہ ءَ زر ءِ سیل ءَ ھم برتگ اَت۔۔۔

ءُ یک روچی آ منی پیم ءَ یک یکدار ءِ تہ ءَ سوار بوتگ اَت ءُ زر ءِ سیل ءُ گرد ءَ پہ دراھتگ اَت ءُ جمڑی ءِ کپوکین روچ ءِ ندارگ ءَ چہ زر ءِ نیام ءَ کرتگ اَت، کہ پدا وتی کاب ءِ تہ ءَ ھمے روچ ءِ یاتاں چش قلم ءِ چیر آئورتگ ات۔

’’مروچی جنرل من ءَ یک دار ءِ تہ ءَ سوار کرت ءُ وت یکداراں ھلائینان بوت ءُ من ءَ ترس اھت کہ منی بڈمہ رواں بلے جنرل وتی ورنائی ءَ اُبٹن ءِ اوورنگ کلب ءِ تہ ءَ گوازینتگ ات ءُ آ یک زانتکاریں یکدارے الائیونکیں مردے ءِ پیم ءَ من ءَ چہ ایچ ایم ایس کوئن ءِ کوئیں کرا زرت ءُ پچین زر ءِ تہ ءَ برت کہ ایدگہ افسر ءُ ھوژناک کنکویں مردماں را وتی دیرگندانی تہ ءَ چہ ایچ ایم ایس ءِ سیمی منزلاں چاران بوتاں کہ مروچی موسم ھم صاف ات ءُ زر ءِ سر ءَ ھر چیز چہ دور ءَ درا ات…

وھدیکہ ماں زر ءِ چولانی سر ءَ تاب ءُ لیٹ کنان باز دور در کپتاں تو جنرل صاحب وتی یکداراں یلہ دات ءُ اھت من ءَ بگل ءَ کرت ءُ دروت دئیان بوت کہ مئے چار مہ کنڈ آپ ھست اَت ءُ ماں ایوک ءَ یکتنا اتاں ءُ مئے یکدار چولانی سر ءَ گونزوران اتاں کہ چہ آئی گوانز گرگ ءِ سبب ءَ من سک سک وت ءَ را آئی کر ءَ کنک ءَ داشتگ ات، بلے جنرل ءَ ھچ ترس نہ ات چوکہ اگاں مئے یکدار چپی ھم بوتیں آ وتی کوپگانی سر ءَ من ءَ چہ آپاں در کرت ءُ من ءَ ایچ ایم ایس کوئن ءَ رسینت!

وھدیکہ ماں پچین زر ءِ تہ ءَ یکتنا ءُ ایوک نشتاں تو جنرل من ءَ چاران بوت ءُ من توار جت۔

جانی، منی وابانی پری! زان ئے دوشی دنیا ءِ تہ ءَ چے بوتگ؟ کہ من ترا اُود ءَ حال دیگ نہ لوٹ اِت ءُ من پمیشا ترا ھمے یکدار ءِ تہ ءَ سوار کرت ءُ ادا پچین زر ءِ تہ ءَ آئورت تانکہ ترا سہی بکناں کہ گوئستگیں شپ ءَ سوب ءِ وھداں ، سوب سحار ءَ فجرانی وھد ءَ دنیا ءِ تہ ءَ چے بوت؟

منی دل جال کپت کہ جنرل صاحب من ءَ چے حالے دیگ ءَ انت بلے چش کہ جنرل ءَ منی تلوسگیانی مارشت بہ بیت یکدم گْوشت۔

’’دوشی گْور بام ءَ ہیروشیما ءِ سر ءَ امریکہ وتی آئٹم بمب ءَ شانتگ۔

یک نیم لکھ مردم اولی ترکگ ءَ گوں مرک ءِ دپ ءَ شتگ اَنت۔ من ءَ گوئربام ءَ پیگام رست، بلے من ترا حال نہ دات۔

منی دل جال کپت ءُ من چہ جنرل ءَ جست کرت:

’’ہیروشیما، جاپان ءِ سر ءَ آئٹم بمب ءِ کپگ تئی نزد ءَ شربوت کہ حراب؟‘‘

’’سک حراب، بے گنائیں مردم مرتاں ، بلے نوں بزاں کہ جنگ ھلاس بوت۔ جنگ کُٹّ اِت!‘‘

’’چون؟‘‘ من جنرل صاحب ءِ دیم ءَ چاران بوت کہ چہ یک نیمگ ءَ آئرا گوں مروکیں جاپانیانی ھمدردی ھست اَت بلے دوئمی نیمگ ءَ آ وش ات کہ نوں جنگ ھلاس بیت۔ کہ جنرل من ءَ اے حال ءَ ھم دات کہ مروچی جاپان ءِ بادشاہ، ھما بادشاہ کہ آ وت ءَ را حدائی ساھگ حیال کرت امریکائی جنرل میک آرتھر ءِ دیم ءَ سلام دور داتگ ات۔‘‘

جنرل ءِ پیشانی کرچ ات چو کہ آئرا وت خبر مہ بیت کہ آئرا ھمے لکھانی مروکانی سر ءَ ارمان ءُ افوس بوتگ اَت یا کہ آ وش ات۔

بلے راست جست کن ئے من ءَ سک ارمان بوتگ اَت ءُ من ءَ ھنچش توریتگ ات چشکہ جاپان ءِ شار ہیروشیما ءِ ڈگار منی وتی جند ءِ لاپ ءِ پیم ءَ سنٹ ءُ ھشک ءُ ویران بوتگ اَت کہ نوں پریشی سر ءَ ھچ بوچ ءُ کایے رُست نہ کرت، چٹ ھنچش چو کہ منی وتی لاپ ءِ تہ ءَ نوں ھچ وھدے زہگے ءِ ردوم نہ بوت… منی ءُ ہیروشیما ءِ ڈگار ءُ لاپ یک پیم ءَ اتاں ھر دو سنٹ بوت اِتاں ءُ ھر دو ھشک ءُ ویران بوت اِتاں …

پدا جنرل چپ بوت چو کہ آ وتی حیال ءُ پکرانی دنیا ءِ تہ ءَ ڈب بروت کہ من آئرا چاران بوت۔

یک زر ءِ چپی ءَ پد جنرل صاحب گوئشان بوت:

’’امریکائی حکومت ءَ اے کار ءَ المی کنئگی ات چی ءَ کہ امریکائیاں ترس ات کہ اگاں ا ٓوتی اٹم بمب ءَ کارمرز نہ کرتاں تو روس باندا کہ اٹم بمب ءِ تیار کنان ات آئرا امریکائی سر ءَ شانت!…‘‘

جنرل صاحب ءِ گپانی تہ ءَ چنکس منطق ات ءُ چنکس منطق نہ ات من ایشی بارو ءَ ھچ چیز گْوشت نہ کرت، بلے من انکس المی زانت کہ منی وتی لاپ پہ مدامی چو جاپان ءِ شار ہیروشیما ءِ پیم ءَ ویران بوتگ اَت۔ یکے ءِ سبب روز ویلٹ ات ءُ دوئمی ءِ سبب وت جنرل ءِ جند ءُ اے وھداں من ءَ چہ ہر دوکان بد اھت کہ زند ءِ تہ ءَ اولی وار من ءَ وتی مرد جنرل دوست نہ بوتگ اَت کہ من وتی دل ءِ درائیں زھر گانی تہ ءَ اچ آئی بد برتگ اَت…!

جنرل تاں دیر گور ءُ پکر جنان بوت ءُ پدا پاد اھت ءُ وتی دستان کش ءَ جت ءُ ایدیم آدیم ءِ دنیائی ءَ چاران بوت کہ ہر نیمگ آپ تچک ات کہ بلکنا اے پچیں زر ءِ ازلی ئیں راز ءَ آ وت پوہ نہ بوت کہ آ وتی جند ءِ چے چے نزوری اتاں ءُ روزویلٹ ءِ چے چے نزوری اتاں ۔ آ نکہ آ ہر دوہ بنی آدم اتاں ءُ چہ نزوریاں پُھر!

دور جمڑی ءِ روچ کپان ات ھنچش چوکہ روچ ءِ ھمے آچ سرد کپان ات کہ منی دل پھر بوتگ اَت ءُ من چہ جمڑی ءِ تیاب ءَ ءُ اچ آئی روکپت ءِ ندار گاں تنک اھتگ اَت ءُ چہ جنرل تنک اھتگ اَت کہ اگاں جنگ ھلاس بُوگ ءَ ات ءُ اگاں جاپانی ءَ جرمناں شکست بُوگ ءَ ات تو ایش یک شریں حبرے ات کہ پریش دنیا مزنیں قربانی داتگ ات۔ ءُ من لوٹاں کہ جنگ ھلاس بہ بیت تانکہ من پدا لندن برواں ۔ آکسفورڈ سٹریٹ ءَ کہ نوں من ءَ جمڑی ءِ روکپت ءِ ندارگ ءَ چاران ھچ تھام ءَ چسے مارشت بُوگ ءَ نہ ات۔‘‘

ءُ مروچی شام ءَ من نہ چاراِت کہ جمڑی ءِ روچ چون کپت ءُ کجا کپت؟

تاں دیر گوں میر مولاداد ءُ ملا کمال حان ءَ زر ءِ چولانی سر ءَ گوانز وران ماں برتر کرت کہ نوں مئے پشت ءَ روچ کپان ات ءُ من وتی دیم ءَ کپوکیں روچ ءَ دیان آئی زر ءَ نارنجی ئیں برئمشان چاران اتاں ءُ من ءَ حدائی کدرتانی سر ءَ گڑیتگ اتاں آ اے دنیا ءَ چون جوڑ کرتگ کہ آ یک یک چیز ءِ تہ ءَ یک معنا ءُ یک متلبے ات کہ اے معنہ ءُ اے متلب درا نہ بوت بلے ایش ھست اَت، کہ بنی آدم ءَ سکھین دیان ات کہ بگیر چہ ھمے سکھین ءَ بلکنا آدم زات ءِ وتی ذات ءِ اچ قدر ءُ کیمتے نہ ات۔

مروچی من چہ وتی پکرانی فلسفہ ذاتی ءَ چشکہ تنک اھتگ اَت کہ من ایوک ءَ کدرت ءَ چارگ لوٹ اِت ءُ چہ کدرت ءِ ندار گاں سیر چم بُوگ لوٹ اِت کہ اے دنیا ءِ تہ ءَ ایوک ءَ بلکنا کدرت مردم ءَ را سرجم کرت پمیشا تو ہر بنی آدم چہ کدرت ءَ نزینک بُوگ لوٹ اِیت ۔

ماں نوں چل کنان پہ جمڑی ءِ تیاب ءَ رادگ اتاں ءُ ملا کمال حان ءِ باسکانی زور یکدرانی سر ءَ اتاں ءُ اچ آئی ڈوبر ءَ ھسکگ ءِ توارے پاد آیان ات ءُ آ زور جنان ءَ دم بران ات بلے آئرا چو کہ ماں تیاب ءَ پجارینگی ات۔

وھدے ماں چہ تیاب ءَ نزینک بوان بوتاں تو میر مولاداد ءِ چم بے تیاب ءَ کپتاں کہ ادا مردمانی مچی ءِ گندگ بوت۔

’’اُدا بچار واجہ کار تیاب ءَ مچی یے، چے حیر انت۔‘‘ ءُ یک زر ءِ جپی ءَ پد میرمولاداد گوئشان بوت: ’’کدی کدی پاگاس ءُ دگہ مزنیں ماھی یے تیاب ءَ کنت تو مہلوک پریشی چارگ ءَ ارش کنت۔ منی حیال مروچی بچکان پدا یک پاگاسے مروک دیستگ کہ پارسالی ادا یک مزنیں پاگاسے گندگ بوتگ اَت کہ آئی جناس تاں شست ھپتاد فٹ ات۔ اد ءَ مئے تیاب ءَ چشیں چیز مدام باں ۔‘‘

من میر مولاداد ءِ کانکریں توار ءِ سر ءَ روچ ءِ گڈی ئیں برئمشان دیست کہ جمڑی ءِ گْوزند ءِ سر ءَ شنگ اتاں چو کہ من اے برئمشان گڈی ئیں وار ءَ گندگ ءَ بباں ۔

پدا وھدے روچ کپت تو من تیابءِ مچی ءِ نیمگ ءَ گوں دلگوش بوتاں کہ اے ھما جاگہ مچی ات کہ ادا عابدہ ھمروچ گوں شاکر سرککانی پٹ ءُ پول ءَ شت، ردیگ ءِ کرّ ءُ گْور ءَ ۔۔۔

میر مولاداد مچی ءَ چاران بوت کہ نوں ماں کپوکیں روچ ءَ گوں جمڑی ءِ تیاب ءَ نزینک اھت اِتاں کہ میر مولاداد مہلوک ءَ ھم پجہ آرگ ات کہ ادا کئے کئے اوشتوک اتاں …؟

چہ مچی ءَ زانگ بوت کہ مہلوک ادا گڑپ اوشتوک ات چوکہ آیانی نیام ءَ چیزے ایر بہ بیت کہ آ ایشرا چاران بباں !

میر مولاداد چپ ات ءُ من حیرت حیرت ھمانگر چاران اتاں ءُ کمال حان ھم چو مونجا ءُ پریشان ات۔

وھدیکہ ماں چہ چولاں گڈی ئیں حد ءَ نزینک سر بوتاں کہ دیم ءَ حاک ات تو من ءُ میر مولاداد آپ ءِ تہ ءَ جال کپت ءُ وتی جامگ ءُ شلواراں لانچان وتی کئوشان درگیجان دست ءَ کرت ءُ آپ ءِ تہ ءَ دور کرت ءُ مچی ءِ تہ ءَ وت ءَ را بدیں حالے رسینت ءُ پدا پہ مچی ءَ روان بوت۔

میر مولاداد منی دیم ءَ گام کنان ات کہ آ چہ ورنایے ءَ جست کرت:

’’چے حیر انت ابا، اد ءَ اے مچی پرچا؟‘‘

’’ادا دو لاش، مڑھ گندگ بوتگ اَنت، یکے جنین آدم ءُ دوئمی مردے؟‘‘

’’کئے آں ؟‘‘ میر مولاداد جست کرت ءُ ورنا پسو دئیان بوت۔

’’گوئشاں کہ آ یک این۔جی۔او ءِ تہ ءَ کارکناں ۔‘‘

منی دل در اَتک ءُ منی دیم ءَ زمین ءُ آزمان گردشت کنان بوتاں ءُ من تچان بوت ءُ میرمولاداد مچی ءِ نیام ءَ کوپگ جنان وت ءَ را تاں مچی ءَ رسینت ءُ من آئی پدا چُل کنان بوت۔

وھدے مہلوک دور بوت ءُ من عابدہ ءُ شاکر ءِ لاشاں حاکانی تہ ءَ چیر دیست۔ تحصیلدار نذیر ھموداں اوشتوک ات ءُ آ لاشانی نیمگ ءَ کسّ را نہ اشت۔

’’اے پرچے بوت؟ چون بوت؟‘‘ من جست کرت۔ منی توار ھولکی جت ءُ منی دل جال کپان ات ءُ اے دنیا وتی درائیں فلسفہ ءُ فکر ءَ چہ منی دماغ ءَ زیان کرتگ ات ءُ من ءَ باور نہ یات کہ کدی چش ھم بوت کنت!…

چشین جاورانی تہ ءَ مردم نہ زانت کہ آ پرچے پیدا بوتگ ءُ پرچے زندگ انت؟ اے ھما جاور انت کہ وھدے مردم ءِ سر ءَ کایاں تو مردم اچ نہ زانت کہ ایشانی آیگ ءِ سبب چے انت؟ چے آدم زات ھمنکس کمزور انت؟ ھمنکس بزھگ انت؟ اگاں آ انکس کمزور ءُ بزھگ انت تو آئی زند ءِ لیکہ ءُ مزل چے انت؟ آ پرچے زندگ انت ءُ پہ کئے زندگ انت؟

آنکہ عابدہ تنے وھدی منی جنین نہ بوتگ اَت بلے آئی یات منی زندگانی اتاں کہ من وتی گوئستگیں روچاں عابدہ ءِ یاتانی تہ ءَ گوازینتگ ات ءُ اگاں عابدہ من ءَ مہ رستیں

ھم من وتی اھتوکیں زند ءَ عابدہ ءِ یاتانی تہ ءَ گوازینگ لوٹ اِت کہ من ءَ آئی ھمے یات درشان اتاں چو کہ اچ آئی یاتانی سبب ءَ من گوں اے ناھپاداریں دنیا ءِ تہ ءَ بندوک اتاں ءُ وت ءَ را زندگ حیال کرت، بلے اے زالم کئے ات کہ مئے اے تعلقداری ءُ رشتگ ءَ پہ مدامی پروشتگ اَت۔ منی سرگردان ءَ من ءَ ھچ سُجگ ءَ نہ ات۔

’’اے واقعہ چون بوت؟‘‘ من چہ تحصیلدار نذیر جست کرت ءُ نذیر گْوشان بوت کہ ادا یک ماھی گیرے، میدے اھت حال دات کہ تیاب ءَ دو لاش کپتگاں عابدہ ءِ گٹ ءَ چٹے مان گیجوک ات کہ آئرا کسے گٹو کرتگ ات ءُ پدا شاکر ھم گٹو کنگ بوتگ ات کہ آئی گٹ ءَ ھم چٹے بندوک ات۔ بلے چٹ ءُ ساد ھمے یکین ات کہ آئی یک کنڈ ءَ عابدہ ءِ گٹ بندوک ات ءُ آئی دوئمی کنڈ ءَ شاکر ءِ۔ کہ پدا آ دریاءِ توک ءَ شتگ اتاں ءُ ھموداں کرّوکائی کناں ھر دو مرتگ اتاں کہ نوک چول ایشانی مڑھاں تیاب ءَ آئورتگءُ دور داتگ ات!

من ءَ باور نہ یات کہ اے چون بوت کنت۔

’’تئی حیال ءَ یک سیمی مردمے آیان گٹوک کرتگ؟‘‘

’’من ءَ نہ توراِیت… چی ءَ کہ آیانی زر ءُ چیزان کس نہ برتگ آیانی چیز ھنچش وتی جاہ ءَ ایر انت۔ منی حیال ءَ آ وت ءَ را خوک کرتگ اَنت‘‘ نذیر تحصیلدار گوئشان بوت کہ من ءَ انگت ءَ باور نہ یات۔

’’منی حیال ءَ شاکر ساری ءَ عابدہ ءِ گٹ ءَ بستگ، آئرا کشتگ ءُ پدا وتی گٹ ءَ چٹے بستگ ءُ آئرا زر ءِ تہ ءَ تیاب دیان وت ءَ را گر کرتگ ءُ ساہ داتگ۔

من ءَ انگت ءَ باور نہ یات

ادا یک میدے کہ آیان سوب ءِ وھدان دیستگ ات گْوشت کہ آ چہ دور ءَ دومردمان دریاءِ توک ءَ گروکائی کنان دیستگ ات کہ آئی حیال ءَ ادا سیمی مردم کس نہ بوتت اَت ءُ آئی حیال ھمیش ات کہ بلکنا آ تاں دیر آپانی گروکائی جاری ءُ ساری منتگ اَت کہ رند ءَ آ گوں وتی کاران مشکول بوتگ اَت کہ رند ءَ آ وتی چمان برز کرتگ اَت تو ادا کس درا نہ بوت چشکہ لیب کنان آ تیاب ءِ نیمگ ءَ درشت اتاں ۔

من ءَ اے گپ ءِ سر ءَ ھم باور نہ یات۔ من ھچ چیز ءِ سر ءَ باور نہ یات چی ءَ کہ منی دماغ ءِ پشت ءَ بازیں جست ءُ پرس آئیان اتاں کہ چہ یک جست ءَ پد یک دوئمی جستے پاد اھت ءُ چہ آئی سیمی ءَ چہارمی جست کہ اے درائیں جستان ابید یک جستے پدر ءُ

ظاہر ات کہ عابدہ مرتگ اَت، عابدہ مروچی گوں وتی بادامی ئیں چماں زندگ نہ ات ءُ آئی کنری تنے وھدی آئی پونز ءَ ات ءُ برئش دئیان ات۔

ھما عابدہ کہ درائیں عمر من آئی واباں دیستگ ات مروچی وت یک ھنچشین واب ءِ تہ ءَ بُڈ شتگ ات کہ اچ ایشی آ نوں سما نہ کرت، بیدار نہ بوت، اے المین واب مرک ءَ موت واب ات۔

من ءَ میرمولاداد تاں دیر لاشانی سر ءَ اوشتوک بوتاں ۔

تحصیلدار نذیر ھمت کرت لاشانی بارو ءَ وتی نکشہ ءُ رپورٹاں تیار کرت۔ پدا میر مولاداد دو پک اپ تیار کت ءُ من شپ ءِ تہاری ءِ تہ ءَ گوں ھمے مڑھاں رادگ بوت۔

جمڑّی ءِ روکپت پمن یک سیائیں شپ ءِ تہ ءَ بدل بوتگ اَت۔

٭٭٭

9 یک مونجائیں روکپتے