نیستی ءِ پاد برمش

آزمانک منی دست ءَ ات ، منی دل ءَ ات کہ من اے آزمانک ءَ ھم یک تاکے ءِ پیم ءَ واناں ءُ پد ءَ گوں وتی لیپٹوک ءَ دلگوش باں ۔ "تو مُرتگے ءُ درائیں مردم تئی جون ءَ قبر ءِ تہ ءَ ایر دیگ ءَ انت " ۔ آزمانک ءِ اولی رد ءَ منی دُرائیں کش ءُ کِری ھیال کُشت انت من وتی دست ءِ کوپی ءِ پیالہ کش ءَ ایر کُت ۔ گشئے دمانے ءِ واستہ رکشہانی توار ھم منی گوشاں پیداک نہ ات ، من بس وتی ساہ ءِ توار ءَ ھش کنگ ءَ ات آں ۔ من سہتے ءِ واستا ھمے جیڈگ ءَ ات آں کہ من مرتگاں ، زند ءِ دُرائیں گرانیں بار چہ منی کوپگانی سر ءَ ایرکپتگ ۔گُشئے اے آزمانکے تاکے مردے بوت ءُ منی دیم ءَ نشت۔  "تو زند ءِ ابرمی درد ءَ چہ گوستگے ، درد ھُدا ءِ مستریں ساچست انت ۔ اگاں یک مردمے ھمے درد ءَ چہ آ دیم بروت ، راستی ءَ دیست کنت " ۔ نو من ءَ انچوش لگگ ءَ ات کہ اے مرد آزمانکءِ جاگہ ءَ پرچہ پُتاری کنگ ءَ انت ۔کُجام راستی ؟ دُرائیں زُبان زانت ءُ زانتکاراں ھمے گپ دیم ءَ آئورتگ کہ راستی نیست ھرکس بس وتی دل ءِ پاہاراں کشیت ءُ روت ۔  بلے ھمے گپانی نیام ء۔ جاگہ نہ جاگہ ے من وتی زند ءِ تہ ءَ درد ءَ چارگ ءِ جہد ءَ کنگ ءَ ات آں ۔ من سہتے ءِ واستہ جیڈگ ءَ ات آں کہ درد مہ بوت ایں ۔ نہ مرگ مسلئےات ، نہ گژنگی ، نہ اے دنیا ءِ بزگیں مردماں وتکُشی ءَ چک ءُ پد کُتگ ات  ۔ من ءَ ماھو یات پیداک ات کہ اسپتال ءَ گُڈی روچ ءَ آئیءِ کُلاگانی تہ ءَ ھون در اتک اے کسانوکیں جان چوں اے کینسر ءِ درد ءَ چہ ھما دیم شُتگ ۔ماھو ءَ گُڈی شپ ءَ بس ھمنچو  گُشت کہ ابا ، من تونیکاں بلے دل آپ نزورگ ءَ انت ۔  من ءَ اے بے سریں کسـہ ءِ سر ءَ زار پیداک ات ۔ دل ءَ گُشت اے تاک ءَ بہ در ، بلے نہ زاناں پرچہ من ءَ اے سہت ءَ دگہ ھچ کار کنگی نہ ات ۔ من وتی گدار ءِ چُرت ھم یلہ داتگ ات کہ باریں کدی سرجم بیت ۔ "من کہ وھدے کسان بوتگ آں من ھمے جیڈتگ کہ ھُدا گوں منی لوگ ءِ مردماں شور انت۔  منی پت، مات ، گہار ، برات ، سنگت دُرست ھدا ءِ کارست انت ۔ وھدے من واب کپاں درُست ھدا ءَ گوں شورکن انت کہ باند ءَ اشی ءِ گوماں چئے کنگی انت ۔ " اے کُجام بے سریں کتاب ءِ گپ انت اے بے سریں کسہ کار ءَ نبشتہ کُتگ انت من وتی سہریں کلم زُرت ءُ ھمے  رِد ءِ سرءَ دراجیں کاٹے جت ءُ جہلہ نبشتہ کُتگ اے رد ءَ دوار چار ۔ بلے ، آئیءَ دوار چاری ءَ ساری منی دل ءَ ایوکی ءِ تُرس پاد اتک ۔ من ھم وتی دُرائیں رشتہیانی سر ءَ شک کنگ ءَ ات آں ۔ ماھو ، کہ من کل کُتگ آ ھم گوں ھُدا ءَ گوں شور بوتگ ، بلے گُڈی روچ ءَ آئیءَ پرچہ ھنچوک گریت ۔ من وانان کُت ، کہ کارستے درا بہ بیت ، پلاٹے زاھر بہ یت  ، سیمبل ءُ شُبینگے درا بہ بیت ۔ کہ من اے آزمانک ءَ ماھتاک  ءَ چھاپ کنگ ءَ ساری پہ شونکار ءَ  چمشانکے  نبشتہ بہ کناں ۔ من دومی تاک دیم ءَ آدینک ءِ گال دیست دل وش بوت ، "من ءَ کسانی ءَ چہ آدینک دوست بوتگ ، منی مات گُشیت کہ اولی رند ءَ کہ من ترا آدینک پیش داشتگ تو دُرائیں شپ ءَ گریتگ ۔ بلے نو کہ من مزن بوتگاں دل گشیت مُدام آدینکے دیم ءَ بوشت ۔ منی سنگت مدام منی سر ءَ زار انت کہ مئے بازار ءِ جنک ھنچوک آدینک نہ چار انت ۔ بلے من نہ زاناں ، وھدے کہ آدینک منی دیم ءَ کئیت من بُت ءُ بُنڈ باں " ۔ من پرچہ آدینک نہ چاراں ، تاک ٹیبلے سرءَ ایر کُت آندیک ءِ تہ ءَ منی چم دگہ رنگے ءَ ات انت ۔ من جیڈیت کہ من ءَ ھچ سما نیست کہ منی زند ءِ چنچوک وھد گوستگ ۔ آ یک وھدے ات کہ من ھید ءِ نماز ءِ سر ءَ تُپنگوک گپت ءُ دُرائیں روچ یکے دومی ءِ رند ءَ کپتیں ۔ اے سکول ءِ جنجالاں درایگ ءَ رند نوکری ءُ سور ۔ گشئے ، اے آزمانک منی وھد ءَ دارگ ءَ ات ۔ من نو وھد ءَ آستہ آستہ چاران ات آں  ، من ھرچ ساہ ءَ ھساب ءُ دادی کشگ ءَ ات آں۔ موبائل ءَ بازیں مسکالے اتکگ ات ، کدی پون اتکگ ۔ شونکار ءِ پون ات ، بلے منی موبائل سائلنٹ نہ انت ۔ دل ءَ ات کہ پسو بہ دیاں بلے ، آزمانک کپی ات ، ناں بلکہ آزمانک ءَ من ءَ کپـی کُتگ ات ۔ پد ءَ کہ وھدے منی کش ءُ کر ءِ توار من ءَ وتی نیمگ ءَ برگ ءَ ات انت من ءَ  دیم ءِ رد ءَ وتی نیمگ ءَ بُرت کہ " تو ھدائے سستگیں چُنڈے ءِ ، تو ھمچوک ڈنی چیزانی تہ ءَ وتا بہ شوھازے گنتر گار بئے" ۔ من اولی تاک ءِ سر ءَ نبشتہ کُت کہ اے آزمانکے نہ انت مہربانی بہ کن ات اے نبشتانک ءَ  فلاسفی ءِ سیکشن ءَ دیم بدی ءۓ ۔ من ءَ دیریں ھدا ءِ جیڈگ یل داتگ ، نو من ءَ دم بُرتگ منی گُڈی فلسفہ ھمیش بوتگ کہ من ءَ شریں کار کنگی انت پرچہ کہ مرگ ءَ رند تہاری انت ءُ من پہ تہاری ءَ چئے بہ جیڈاں۔ من ءَ دل ءَ شک بوھگ ءَ ات ۔ اے وتسریں آزمانک منی سرجمیں بار داتگیں گپاں پرچہ یک یک ءَ کلونڈگ ءَ ات ۔ منی سرجمیں بالاد تُش تُش بوھان ات ۔ من گھڑی چاریت ، گنٹاے گوستگ ات ، شپ نزیک پیداک ات ۔ گلاس ءِ تہ ءَ برپ آپ بوتگ ات ۔ "انو کہ تو اے جاگہ ءَ نشتگ ے اد ءَ باریں سد سال پیش کئے بوتگ ، کئے بزاں کہ اد ءَ کھیرے بوتگ ، کئے بزانت کئے سد سال رند اد ءَ چئے بیت ، ھرکس بوت کنت بلے تو نہ بئے ۔ اے شپ روچ بے سمائی ءَ گوز انت ۔ ءُ مرچاں زند انچوش رش ءُ آڈھور انت کہ سما پیر نہ بیت ۔ راستی آپءِ پیما انت ، ھما رنگ ءِ تہ ءَ روت ھما رنگ ءَ بیت " ایوکی ءُ بے سمائی تُرس منی جان ءِ بند بند ءَ اڈان ات ۔  باریں انو کہ اے مردے آزمانک ءَ من وانگ ءَ آں باند ءَ کئے وانگ ءَ بیت ۔ منی دل ءَ ات کہ من اے آزمانک ءَ چہ در بیایاں ۔بلے کُجا برواں ، پد ءَ ھما رش ءُ کشیں دنیا ءَ کہ نو ساہ ءِ کشگ ھم وش نہ انت ۔ من دل داشت نہ کُت ، آزمانک ءِ گُڈی تاک ءَ شُتاں ، "زندگی وابے ، ءُ مرگ مردماں واب ءَ چہ پاد کنت " ۔ من شپ ءِ شپ گاڈی زُرت ءُ نبشتہ کار ءِ پٹگ ءَ لپاپہ ءِ سرءِ داتگیں ڈس ءُ نشان ءَ سر بوت آں ۔ دُرائیں جان لرزگ ءَ ات ۔ دروازگ ءَ یک بلائیں کُبلے پر ات ۔ من ھمسایگ ءِ لوگاں جُست کُت کہ میران محسن ءِ لوگ کُبل انت کدی کیت ، " واجہ ! میراں بیھ نہ ایت ۔ میران ءَ پنچ سال بیت اے دُنیا ے یلہ داتگ۔ "