منی سنگت میر

میر ءِ گومہ منی نزیکی انوگیں نہ انت بیست سالیں بلے ما ہما وھد ء سنگت بوت آں کہ ما کالج ءَ ھم کلاس بوت ایں۔ میر باز محنتی ءُ زانتکاریں مردمے ات۔ عمر ءَ چہ ھم من ءَ مستر ات ءُ دگنیائِے ھم من ءَ چہ گیش دیستگ ات، بس وتی گریبی ءِ سبب ءَ وانگ ئِے دیر ءَشرو کتگ ات۔ من دیست ھر وھد ءَ پٹ ءُ پول ءَ ات۔ برے ایشی ءَ چست کن بوان برے آئی ءَ۔ چُش نبوت کہ یک لیکچرارے ءَ چہ آئی ءَ شکایت بہ بیت۔ شپ ءَ دیرا وپت ءُ پدا ملا ءِ بانگ ءَ پاد اتک ءُ وانگ بندات کُت ئِے۔

آ وت رنگ ءَ سبز ات ، کاشن پٹیں ، دراج دیم، توسک پونز ءُ مزن گرانزیں مردمے ات۔ برے برے من ھیال کن آں کہ ما سیاہ ءَ سبز رنگ پرچی گش ایں، بوت کنت ما دل ءِ وش کنگءِ واستہ بُنڈے ھوں گش ایں ۔ سبز وَ اے وڈ نہ بیت۔

ما کہ یکجاگہ بوت ایں کہ گپ ءُ تران ءَ کپت ایں گرا وڑ وڑیں گپ بوت، کارگس، تجربہ ، وانگ ءُ زانگ، ذات ءُ زُریات۔ من ھروھد ءَ گوشت کہ ذات مردمءِ پجار انت انچو کہ دکان ءُ لوگءِ ڈس۔ کس کم ذات ءُ شر ذات نیست۔ آ ھم منی گپے منوک ات بلے کدی ایش پیش نداشت کہ آئی ءِ ذات پِت ءِ نہ انت مات ئیگ انت۔ آوتی مات ءِ نیمگ ءِ مزنیں پت ءَ را ھر وھد ءَ شر ذاتے لیک ایت ابید ایشی ءِ زانگ ءَ کہ وتی پت کوم ءَ ھیر جنگ ءَ ات۔منی جندءِ نزیکتریں ءُ دھاں سنگت ھوں ھمیش گش انت کہ ذات ءُ ذریات است، ھون ھوں است۔ مئے ذات ءُ ھون چہ آھاں جتا انت۔ بازیں مردم شر ذات ءُ بازیں کم ذات ھم بلے من وتی گپے سر ءَ ات آں۔ گپ ھد ءَ چہ برز ھوں شُت۔ گپ ھمدا برے برے منی ھمیش جست ءَ ھلاس بیت کہ شر ذات ءُ کم ذات دوئیں وتی نوک ودی بوتگیں چک ءَ را مَٹ بکن انت ءُ آھاناں ھم ھال مہ دینت کہ شمے پت ءُ مات کے انت گرا کئی چک شر بیت۔ ھما کہ رُدگ ءَ انت یا ھما کہ ھکیگین انت۔ پسو رسیت کہ ھون وتی رنگ ءَ پیش دارایت۔

کالج ھتم بوت ءُ ما دوئیں وتی راہ ءَ شُت ایں۔ میر ءَ اجازت کت گوں ما ، گشیت کہ من ءَ دیما روگی انت ترقی کنگی انت۔

میربلاھیں سرکاری افسرے بوت۔ روچ، ھپتگ، ماہ گوست انت۔ اے میان ءَ من آئی ءِ باروا جتا جتاھیں مردمانی نیمگ ءَ شر ءُ گندگ اِش کنگا ات آں۔ وھد گوزگءِ گومہ من ھوں کار شرو کت ءُ تربت ءِ مزنیں پرائیوٹ کمپنی یے ءَ کار بندات کت۔

یک روچے منی کرا اتک ءُ مئے گپ ءُ تران بندات بوت۔ ھر روچ ءِ وڑا من ءَ گوش دارگ ءِ عادت ات ءُ آئی ءَ رپٹگءِ۔

" بچار! تو وتارا انچو پرچہ اَزاب کتگ۔ ایش نو کاراں، سھب ءِ سرا کائے، بیگا نچارئے، شپ نچارئے، ھروھدا ھمدا نشتگ ئے وتی وھد ءَ زوال کنگائے، درا چہ ادا۔" من چار اِت میر ءِ رواج بدل بوتگ ات انت۔

"کارءِ کنگ وھد ءِ زوال کنگ اِنت کہ من ءَ چوش گشگائے؟" منی ھیال ءَ تو مرچی ایش لائق جوڈبوتگ ئے، ھمیش جہد ءُ کارءِکنگءَ سبب ءَ ھوں بوتگ ئے۔ ما شما درس نابلد، ناسرپد بوتگ ایں ءُنو ما انچو سرپدیں مردم ایں کہ وتی راہ وت دربگیج ایں۔ یک مردمے چے لوٹیت؟ شریں پگار، نوکیں نوکیں کارےچیلینجیز ءُ مستریں گپ وتی کارءِ تہا مزہ آھگ۔ من ءَ ایش دُرس رسگا انت۔‘‘ من درّا اینت۔

میر ءَ دیست کہ من آئی ءِ گپاں اھو نہ کنگا اوں گرا من ءَ اشارہ ئِے کت ءُ گشت ایت۔

"منی مرچی تئی گورءِ آھگءِ مول تئی گومہ یک کارے"۔

من ھبکّہ بوتوں ءُ جست کرت۔

" منی گومہ بے بلائی ترا چے کار کپتگ"۔

آئی ءَ کند ات ءُ گُشت " پریشان مبو بس برایں ڈن ءَ ءُ ترا گش آں، ادا مردم گوش دار انت"۔

من گشاد گشادیءَ گوں میرءَ رھادگ بوت اوں۔ ما کہ گیٹ ءَ رس اِتیں میر ءَ پہ پھری پجیرو گاڑی ءِ نیمگا اشارہ کت ءُگُشت۔

جان ! " ایش منی اولاک انت، منی ڈرائیور انت، مارا بے پروٹوکول ءَ نہ بیت۔"

میر سیٹ ءِ سرا نہ نشت ھما وھدا کہ ڈرائیور وتی جاگہ ءِ سرا پاد نیتک ءُ میر ءِ دروازگ ئِے پچ نہ کت۔ من اشارہ کت کہ تئی گپ چے ات کہ تو من ءَ ڈن ءَ توار کت؟

آئی ءَ پسو دات" من ترا دیگر روچے گشاں" ءُ میر شُت گوں وتی گاڑی ءُ پروٹوکول ءَ بلے منی لُنٹاں بچکندے آؤرت۔

سال گوست انت ءُ میر من ندیست باریں کجا شُت۔ یک روچے منی سر کپت گوں کراچی ءِ مزنیں ھوٹلےءَ کہ آھودا وڑ وڑیں شَر ءُ شِریں مردم کیت۔ میر وتی پینٹ ءُ پتلون ءَ اتکگ ات۔ سنگتے ءَ من ءَ میرے کرا برت ءُ آئی ءَ را جُست کت کہ ایش تئی ھَلک ئیگ انت پجہ ئِے کار ئے؟

" من جوان پورا دیستگ بلے من ءَ یاد نکنت "۔ میر ءَ درائینت ءُ وتی دستءِ گلاس ئِے تِنگ اِتءُ بے پروائی در شُت۔