لاک ڈاؤن

 ابدُک چاءِ گُٹّ یے گَپتء ُمدامی ئیں وڑا ھیبتانءَگوں دِلگوش بوتء ُ گُشت یے:

"نوں اُمید اِنت کہ آخر زمان اِنت مردمءِ تَرّء ُ گَردءِ سرا اوں پابندی اِنت۔ ما خیر ٹہاں بلئے مرچیگیں ورناچون کناں اگں لوگءَ بہ ننداَنت وت ماں وتءَ لَٹ کاری اِنت ڈنّءَ وا اِشکنگءَ دراھگ نئیل اَنت۔باریں بازار مرچی چونیءَ پچ اِنت ؟"

"بازارءَ چیا بند کن اَنت ؟ مارا گڑا لاپ کئے دنت۔مئے چُک گژنءَ مِراَنت" ناکو ھیبتان چاءِ چائنکءَ چا ٹَلّات اَنتء ُ اَبدُکی نیمگءَ چارگءَ اَتء ُ پسّو یے دئیگءَ ات کہ گرمیں چا آئیءِ دستءِ سرا رِتک اَنت۔

" ایش اِنت کہ ابدُک ترا گوں اے ھالاں کلندرا جت گندئے تو منی دست سوچائینت" ناکو ھیبتان دستءِ چانی دؤر داتء ُ گُشت۔

"ھاھاھا۔۔۔ تو وتی دلگوشءَ گوں چائنکء ُ چا آں بکن کہرکپتگ مارا نوں دعاءِ دئیگ۔زانءَ بازارءَ من بند کنگءَ اُںاے بلائیں سرکارے نِشتگ ۔دوشی اِشکنگءَ ٹیل ویژنءَ داتگے کہ کس ڈنّءَ در مئیت۔منی چُکّاں ورگءِ سرا نام گِپت کہ ہوپے کپتگء ُ درھیں مُلکے مانرُپتگ اَنت اگں اِدا بئیت ھچی پش نہ کپیت۔پمشکہ سرکارءَ گشتہ کہ کَس چہ وتی میتگاں در مئیت۔" ابدُک پہ کندگء ُ ٹہکے ھیبتانءِ نیمگءَ چار اِتء ُ آئیءَ را پَسّو دات۔

ھیبتان آبواری چہ آپءَ پُر کُت وتی سوتکالیں دستءَ پِر ریتکء ُ ہوٹلءَ آؤکیں نوکیں گِراک آنءَ چا دات۔آئیءَ جگ یے آپء ُ آبواری اوں ہمیشانی کِرّا ایر کُت ۔

"ناکو زانءَ چے بوتگ تو وتی دست سوتکگ" نوک اتکگیں گِراک آں چہ زہیر احمدءَ آئیءَ را جُست کُت۔

"ہمے ابدُکی ارجان بوت منی دست۔روچے کئیت یک ھالے گونے۔منی دلگوش گوں ہمائیءَ اَت کہ گُشی مزنیں ھوپ یے کپتگء ُ سرکارءَ گُشتگ کَس چہ لوگاں درمئیت۔بازار ہوٹلء ُ دُکْان درہا بند بنت۔اے گپّءَ مُردنی اِنت منی چمّاں سیاہی آؤرتء ُ من میم نہ کُت ء ُ کَرہءِ گرمیں چا منی دستءِ سرا رِتک اَنت" ناکو ھیبتانءَ آئیءَ را پسّہ دات۔

" مئے نیمگءِ ٹرانفارمر سئے روچ اِنت سُتکگء ُمئیگءَ لیٹ نہ بوتگ کہ ما دُنیاءِ ھالاں سرپد بباں بی بی سی مرچاں بند بوت،ناکو ابدُک تو ھالاں دئے چے بوتگ؟" زہیر احمدءَ دیم گوں ابدُکءَ کُتء ُ جُست کُت۔

دومی نیمگءَ یک ٹولی یے پتّائیءَ اَت ء ُ چمیشاں مجید جت کُوکارے۔۔۔ھئی کُکُو۔

ہوٹلءِ دُرسیں نِندوکانی دِلگوش گوں ہمائی بوت۔

بِزاں مجیدءِ ٹولیءَ دومی فائنل گیم اِنت کہ پتّائیءَ مَلِکءِ زی آنءَ برگءَ انتے۔مجید پاد اَتک چادرے لانکءَ بستء ُ ناچءَ بُوت۔دومی ٹیمءِ کماشیں لیبی مَلِکء ُ ولی داد اِت اَنت کہ مُدام لیبءَ برگ بنت داواء ُ کُوکارءَ پاد کا اَنت۔آہاں مجیدءَ اے رنگءَ ناچءَ کہ دیست پاد اَتک اَنتء ُ گوں آئیءَ سرء ُ پُٹ بوت اَنت کہ ہوٹلءِ نِشتگیں مردُماں گیشّ اینت اَنتء ُ ڈنءَ در کُت اَنت۔

تنا وہدی کہ مردُم واتر اتک ء ُ ہوٹلءَ نِشت اَنت داں سپاھیگانی دو گاڑی اَتکء ُ تیوگیں بازارءِ ہوٹل،دکّان آں بند کناں بوت اَنت۔مردُمانءَ بیھار دیانءَ آہاں گُشت کہ اگں شُما سرکارءِ حکمءَ ابید دکّانء ُ ہوٹل پچ کُت اَنت شمئے ھیر نہ اِنت۔شُمارءَ گِرگء ُ بندیگ کنگ اوں بیتء ُ جُرمانہ جَنَگ اوں بیت۔آہاں مردُمانءَ لَٹّ شاپانءَ چہ بازارءَ تاچینتء ُ ماں لوگاں دیم دات اَنت۔بازارءَ ھاموشی یےءَ مانشانتء ُ ہچ نیمگءَ مُرگے اوں نہ پیِسک اِت۔دمکء ُ در ھاموش اِت اَنت انچو گُشئے کہ دُزّاں بازار پُل اِتگ اَت۔مزنیں شہرانی جاورھال چِدء ُ گَنتر اَت۔

ظہرءِ نمازءِ وہداں یک کماشےءَ ورنائےءَ را مانترّینتگ اَت کہ زاناں چے بوتگ کہ تیوگیں شَہر بند اَنت۔پیشءَ پالٹی والہ آں بازار بند کُتگء ُ بی سو والہ آں مرچی اِشکُنگءَ سپاہی وت دکان پہ دکان بوتگ اَنت۔

" ہئو واجہ بلائیں وبائے ملکءَ کپتگ کہ اِشکنگءَ یک مردُمےءَ را گوں دومی مردمءَ دیم پہ دیم بووگءَ اے نادراہی گیپت ء ُ پدا دُرساں کُشیت پمشکہ سپاھیگ مردُماں یکجاہ بووگءَ نئیل اَنت۔" ورناءَ گوں ہمے کماشءَ ھبر کُت۔

"اے نوں گپّے ۔ہوپء ُ نادراہی آں ھدا وت کار ایتء ُ اشانی بروک اوں ھدا پاک ءِ جند اِنت۔اے انچیں ھبر اِنت۔مسیتءَ درآؤکیں ملّاءَ کہ ورنائے ھبر اِشکُت اَنت گوں آہاں ھمے ھبرے کُت اَنتء ُ کماشءَ را گُشی بیا رواں مدرسہءَ ھداءِ نامءَ گراں اِشاں وئیل کن کہ اے زمانگءِ ورنا ھداء ُ آئیءِ کُدرتاں ھچ نہ مَنّ اَنتء ُ ترا اوں گنہ گار کن اَنت۔" آدوئیں دیم پہ مدرسہءِ نیمگءَ رہادگ بوت اَنتء ُ ورنا دگّءِ کشءَ پیریں کہورءِ لمبءِ بانڈُمءِ ساھگءَ نِشتء ُ میتگءَ سئیل کنگءَ بوت۔

 میتگ یکبرے پدا ھالی بوت،مردماں نماز کہ ونت پدا دیم پہ گِس آں شُت اَنتء ُ کس ڈنّءَ در نیتک۔یکبرے پدا بازار ویران بوتء ُ مُرگے اوں نہ پیسک اِت۔ورناءَ جیڑ اِت کہ چرے شہرءِ نندگءَ مردم جنگل یےءَ بوتیں شر تِر اَت۔بلئے اگں ما جنگلءَ بہ رواںء ُ میتگءَ وئیل کناں اے شہرءِ ناسرپدیں ملّا مردماں گیشتر گمراہ کن اَنت۔آہانءَ اے سما نہ اِنت کہ دنیاءَ وبائے کپتگء ُ اِشیءِ سببءَ لکھاں مردُم مُرتگ اَنت۔مزن مزنیں تاگت آنءَ اے وباءَ دست دپءَ داتگ۔اے جاوراں مردُم جنگلءِ نامءَ مہ گیپتء ُ میتگءَ بہ نند ایت۔بلئے میتگءَ نندئے چے کُت کنئے۔۔۔ یک نیمگے گُژنء ُ لنگڑی اِنت کہ میتگءِ مردُم گیشتر پوریا گِر اَنتء ُ مُدام سہبءَ مھلہ شَہرءَ رو اَنت پوریا گری کن اَنتء ُ مگرب کزاءَ لوگءَ سر بنت۔آئیءَ گوں وتءَ لبج اِت۔

 آ وتی ھیالانی زِرءَ اوژناگءَ اَت کہ دُورءَ چہ کُوکارے مَچّ اِت۔آ تچان ءَ ہما نیمگءَ رہادگ بوت داں ھدا مُرزی ئیں چراگ شاہءِ لوگءِ نیمگءَ اے کوکار اَت۔ورناءَ اے کوکارءِ سبب زانگءِ واستا چراہاں جُست گِپت کہ زاناں چے بوتگ کہ شُما کوکارءَ اِت کسے بیران بوتگ؟

 "اِنّا کس بیران نہ بوتگ،منی کَستریں بَچ احمد دُوشی چہ کوہءَ اتکگ۔آئیءَ را سئے روچ بیت کہ پہ دارء ُ پیِشّءَ کوہءَ بوتگ۔انّوں ہمیش اِنت کہ سپاھیگ آں اتکء ُ بڑا کُت بُرت کہ تو سئے چار روچ اِنت کہ کوہءَ بوتگ ئے چیا؟"نوں ہمے ھاترا آئیءِ ماتء ُ گہار پووانکءَ اَنت کہ ھدا بزانت مئے چُکءَ چون کن اَنت" عالم شاہ کہ چراگ شاہءِ مستریں چُک اَت آئیءَ ہمے ورناءَ را پسّہ دات۔

"دُوشی شپءِ نیمءَ اتکگء ُ سُہبی مھلہ ماں ڈگارانی سرا بوتگ کہ ہمودا چہ سپاھیگاں بُرتگء ُ تیوگیں ملکء ُ ڈگار اوں مانداشتگ اَنت۔آ ہمے ھبران اِتاں کہ مسیتّءِ لوڈءَ توار کُت:

 "مسلمان آں یک ھاسیں اعلان یے گوشدار اِت۔مرچی ماں مزن شہرءَ مئے میتگءِ دُشیءِ چار شمبےءِ نماسگ ہمے وباءَ بیران بوتگ۔سرکارءِ گُشگ اِنت کہ اے وباءَ چہ مُرتگینانءَ ناں جنازہ دئیگ بیتء ُ ناں کَلّء ُ کسارت کنگ بنت۔پمشکہ سرکارآ ہانی بندءُ بستءَ وتی پیمءَ کنت۔۔۔دومی ء ُ مستریں جار ایش اِنت کہ اے وئیلءَ پد مئے میتگءِ ہچ مردُم شہرءَ شُت نہ کنتء ُ شہرءِہچ مردُم اِدا اتک نہ کنت۔چیا کہ شہرءَ مزنیں کساس یےءَ اے وبا کپتگء ُ گُمان ہمیش اِنت کہ دو سئے روچانی تہا ہزارانی کساسءَ مردُم مِر اَنت۔کس چہ لوگاں در مئیتء ُ ہر کس وتی لوگاں بئیت۔ اعلان ھلاس"

 ورنا یکبرے پدا مُلور بوت۔وبا،گُژنء ُ بزگی،لاچاری ۔۔۔اے درہا میتگء ُ شہراں است اَنت۔چدء ُ گیشتر مردُم وا مزنیں جنگء ُ جدل آں کُشگ بوتگ اَنت۔ہر روچ موٹلء ُ گاڑی آنی چپّی بووگءَ سداں مردُم مِرگءَ اِنت،گژنءَ سداں مردماں وتءَ را پاھوءَ درتکگء ُ وت کُشی کُتگ،لکھاں مردُم اے دُنیاءِ جتا جتائیں ملکاں بیگواہ اَنتء ُ آہانی وارثء ُ ازیز وتی چمّانی نورآنی رھچاریءِ اُمیتءَ مرگءِ امبازاں رونت بلئے کسءَ ھچ نہ گُشت۔مئے میتگاں سُہرُک ،گرمپُک،کرنٹیٹی ء ُ ٹی بی ءَ چہ  بازیں مردُمے مُرتگ ۔۔۔ناں شہر بند بوت اَنت ناں مسیتء ُ مندر۔

 شپءِ نیم اَت ماھکان ءَ میتگ روژناہ کتگ اَت،کُچک ھولّاسگءَ اِت اَنتء ُ ہر گَرَّگا اِت اَنت،میتگءِ درھیں وانندہء ُ ورنا،کماش چیرُکائی میتگءِ روبرکتی نیمگءِ ڈنّےءِ سرا جُپ اِتگ اِنت۔آہاں جیڑ اِت کہ میتگء ُ شہرءَ ہر پئیم کن ئے مردُم مرگءِ آماچ اِنت نوں ہما کجام جاگہ اِنت کہ چرے وباآں ما رکھ اِت کناں۔۔۔مزنیں شوربندیءَ پد تیوگیں میتگءِ مردم آں گوں وتی چُک،زالء ُ کماشاں شپوئی شپ لَڈّ اِتء ُ گوریچانی نیمگءِ کوہءِ مات بندءَ دیم داتء ُ دائمءَ چہ وباءَ رکھ اِتاں۔۔۔میتگءَ ایوکءَ مُلّا پش کپت کہ مسیتءِ پانگ اَت۔