مہمان

کرونا ءِ چیریں لشکرءَ تیوگیں دنیا چو زمین چیریں آس شانءَ مان پتاتگ اتءُآ گوں انسانءَ جنگءَ ات انت۔انچو گشئے کہ انسانءَ آھانی پتءُ پیروک کُشتگ ات انتءُ آھانی کوھنیں بیرے گون ات ۔ آھاں چو گیدی کسھانی دیھہءَ انسانی زھنانی سرءَ وتی ترسءُ بیم یل داتگ ات انت۔ءُ انسان اوں سک پریشان ءُ دل تپرکہ ات انت کہ چہ کیامتءَ پیسر اے چونیں کیامتے اتکگ ۔مزھبی ابادت جاہ بند انت،کانہءِکابہ اوں بند انت۔انسانءِ برجائیں کوھنیں ربیدگ ءِ سرءَ اوں آئی ءَ وتی گرپت دور داتگ ات۔دستءُ دروت بوھگ ،بگل ماں بگل بوھگءُ یکے دومیءِ لوگءِ روگ سجہءَبند ات انت۔ کرونا ءَ ماں دنیاءَ مزنیں مٹانکی یے آورتگ اتءُ بازیں سِتک اوں نزور ترینتگ ات انت۔داں زیکءَ اے دنیا یک مزنیں سواد جاھے ات،بلے مرچی ھرکس وتی گسانی توکءَ زندانی ات۔مزن مزنیں شھرانی مزنیں جُلگھاں یک مردمے پہ دوائی اوں گواہ کنگءَنہ ات۔شھرانی ھما دمکءُ کشک کہ مردم چو سیلابءَ روان بوتگ ات انت،آ چٹ ابیتکءُ ھالیگ ات انت۔انچو سما بوھگءَ ات کہ  ٹرائے ءِ دابیں جنگے بوتگءُ ، مزنیں کساسےءَمردم مرتگ انتءُ نوں پہ ھسابءَ دانگے مردم نیست۔

دومی نیمگءَ چہ کروناءَگیش گژنءَ اوں بازیں مردمے مُرتگ اتءُ بازینےءَ وت کُوشی کتگ ات۔نوں اے گپ رد بوتگ ات کہ گژنءِ کبرستان نیست۔

 دنیاءِ چہاریں پاسواں مزنیں کساسےءَ مرگءُ میرانیءِ ھال یکوئی پیداک ات انت۔ھرچ نیمگءَ دروگءُ راستیں گپءُ ھالءُ وشکند ات. ویڈیو ءُ آڈیو کلپاں جیرءُ جبیرئےِ پراَت. کارءُ روزگار بند ات انت. شھر ءُ بازار اوں روپگ جنگ بوتگ ات انت. 

ھمے ریچءَ بوھیرءُ اوتمان اوں کاربندءُ گس نند ات انت۔آ ماں دبئیءَ یکیں کمپنی ءَ کارءَ ات انت کہ کمپنیءَ آ چھٹی داتگ ات انت کہ داں اے وبا نہ ترھیت شما کار ءَ میا ات.آ وتی کوٹیءَ نشتگءُپتائی لیبءَات انت کہ رانی ءِ کپگءَ گوں اوتمانءَ ھیالے اتک، ھیالءِ آھگءِ دمانءَ آئی ءَوتی دستءِ پتّہ وش وشءَایر کت انتءُ پاد اتک ءُ ڈنءَ شت.چہ دیمءِ کیسگءَ موبائلے کش ات ءُ وتی جنین ئےِ پون کت کہ آئیءَ اے بابتءَ سرپدی بہ دنت کہ چہ کرونا ءَ چہ پیم وتا رکینگی انت،پرچاکہ آ ،آئی ءِ زندءِ پتّاھانی رانی ات۔

آ دوئیں گپءَ ات انت کہ جنین ءَ درنیامءَآئیءِ گپ گُڈ اتءُ گشت : کمے سبر لھتیں جنین گیٹءَ پترتگ باریں چاران ئےِ چونین انت.گڑا پدءَ رندءَ پون بہ کن الکاپیءَ گپ جناں...

پونءِ بند بوھگءَ پد اوتمان نرنڈان ءَپدءَ کوٹی ءَ اتک کہ کلام ایشاں بہ جنات! آرام ء دل اش نیست.ناں ھورے زان انت،نیکہ گواتءُ وبایے. مئے مردم ابا ھچ ءَ سرپد نہ بنت.نہ زان انت کہ وبایے، ڈکالے، است کہ نیست،بس! مرگے زندے سرءُسر چادر اَنت.ھمے بہ چار وھدءُ بے وھدءَ میدان انت. چوشیں ناسرپد. اے کہ انوں نہ مر انت گڑا کدیں مر انت. ایشاں تو ھرچ وڑ بہ گش بلے ھچ. بزاں تو گوکےءِ دیمءَ نشتگءُگپءَ ئے."

 "ایشانی سرپد کنگءَ اُمبرے درکار انتءُ ما چہ وتی اُمبرءَ پیسر مر ایں. پرچاکہ اینچو دل سیاھیءُ دل کڈکیءَ مردم کجا زندگ بوت کنت."بوھیرءَ اوں وتی دپ وش کتءُاوتمانءِ گپ گپت انت گوں۔

"ھو!بوھیر تو راست گشئے یار.منءَ وَ سکیں مزنیں گمےءَ گپتگ کہ منی جنین وتارا سکیں مزنیں مھمان دارے کنت.آئیءِ لوگءَ رُمبے کئیتءُ رُمبے روت.ءُ بھتاوریں زال ھچ سرپد ء ھدا نہ بیت.چارکنڈیں سرکاراں گشتگ کہ چہ لوگاں درمیااِتءُکس وتی لوگاں اوں مئیل ات۔“

"جنین ابا مئے سجھینانی انچوش انت.آھاں کہ گشئے گڑا وتی دیماں چو شانزدہ بج ءَ کن انت."

"سرپد کہ نہ بنت گڑا بلّے وت مِر انت."

"اڑئے ما راپہ مرگءَ دل نہ بنت.ما اے درملکاں پہ ھماھاں چو بزگءُ گاریں ءُ ما آ ھاں کِلیں کہ چو پہ ارزانیءَ بہ مر انت؟"

"مئے دست نہ رس ایتءُ آ سرپد نہ بنت گڑا دگہ راہ کجام انت کہ پشت کپتگ؟"

ھمے گپانی توکءَ آئیءَ پدءَ ھیال اتک کہ جنینءَ پونے جناں.آئیءَ پون جت بلے جنین ءَ چست نہ کت. آئیءَ کرار نیاتکءُ پدءَ پون ئےِ جت.اے بری اوں جنین ءَ پون چست نہ کت. آئیءَ نیم کلاک ءَ پد،پدءَ وتی جنین پون کت بلے جنین پون ءِ چست کنگءِ وڑءَ نہ ات.آئیءَ سبرے ماں سرءَ شتگ ات، اے دیمءُآ دیم ءَ سر سر جنگ ءُ وتی دپءَ گوںبے زاری توار گیجگ ءَ ات.

بیگاہءَ آئیءِ جنین ءَ مسکالے دات داں ھما دمانءَ آئیءَ پون جتءُ جنین ءِ سرءَ چو چگردی اشکرءَ برانز گپت : ”تو نہ زان ئے ما ادءَ چنچو پریشان بئیں، مئے دل ھزار گواھی دئے انت. درملکیءِ ازاب تو نہ دیستگ . اڑئے زالم پونءَ چست بہ کن.“

"شریں من چوں بہ کناں لوگءَ مردم بوتگ."

"چونیں مردم بوتگ انت،اپو؟"

"ھاں!آ ...آ مئے وتی ھمساھگ بوتگ انت،پدءَ شت انت·"گوں ھمے جست ءَ جنین گشئے گُڈ اتءُ سک نگیگ بوت.آئیءَ گوں پشومانی وتی للک گست.

"جنین من ترا گشگءَ اوں کس کہ کس لوگءَ مئیل،تئی ءُ چکانی واست ءَ پائدگ انت.اے شومءَدگہ ھچ اِلاج نیست،بیدء پھریزءَ۔ایشیءِ پھریز ھمیش انت کہ ھرکس وتی وتی گِسءَ بہ نندیت۔“

"دودا ءِ پت چوش چوں بوت کنت بنامیءِ سیاہءَ.ما بلوچ ایں کسے کہ لوگءَ کئیت ما آئیءَ چوں گلینت کنیں.اے وَ نہ بوتگیں گپے،اے وَ مئے بلوچی دود نہ انت.اے پہ ما سکیں مزنیں ائیب ءُ لجّ ءِ گپ انت کہ یکے بئیتءُ ما آئیءَ دستءَ بہ گریں بہ کش ایں.چوش بوتگ کدی؟"

"چوش نہ بوتگ.چوش بہ کن.دوداں پروش.انوں دنیا دودی مودی نہ انت۔مرگ شرتر انت یاکہ دودانی پروشگ ؟ مردم زھر بنت پدءَ وشان بنت. بلے یکبرے کسے کہ مرت گڑا پدءَنئیت.ترا اگں وتی سرءَ بزگ نہ کنت،منی سرءَ بزگ بہ کن. وتی چاریں چونکیانی سرءَ بزگ بہ کن." اوتمانءَ آ شر مان بستگ ات بلے آ سر دارگءَ نہ ات.اوتمانءَ زھر ءَ زھر پون بند کتءُ گشت وّ زان ئے منیگی مِرئے بہ مر.

چیزے روچءَ اوتمان ءَ چہ زھرءَ وتی جنین ءِ سرءَ پون نہ کت.کساس ھپتگے گوستگ ات کہ آئیءِ برات ءَ آ پون کت کہ تئی جنءُ چُک سک نادراہ انت.تو زوت کنءُ بیا."

"م...من کجا اتک کناں کہ اے کروناءِ جھسری جھاز بند انت."اوتمان ءِ ھون پشار برز شتگ اتءُ آ لرزینگءَ ات داں بوھیر ءَ گپتءُ نادینتءُ گلاسے سردیں آپ دات.آ کمے سرد تر بوت.

اے گپءَ کساس ھپتگے گوستگ ات کہ آ یک شپے وتی نپادانی سرءَ وپتگءُ واب گندگ ءَ ات کہ آ مرتگ ، آئی ءِ میّتءِ چپءُ چاگردءَ مردم نشتگ انتءُ وت ماں وت ءَ گپءُ سُکسُکءَ انت. چرائیءَ پد آ سَوَب کنگ بوتءُ آئیءِ جنازہ مردماں کوپگ دیان کتءُ کبرستانءَ برت. کبرءُ کسارتءَ پد مردم لوگءَ واتر بوت انتءُ آئیءِ پرسءِ پتّرءَ نشت انت.آئیءَ لوٹ ات کہ آ کوکار بہ کنتءُ بہ گش ایت کہ شما ادءَ چیا نشتگ ات.وتی لوگاں بہ رو اِت.نہ لوٹ ایت پرسءُ مُرس،من نہ مرتگاں،من زندگاں.بلے آئیءِ دپ ھاکاں سک ات. آئی ءَ کوکار کت نہ کت. آئیءَ کوکار کت نہ کت بلے موبائل ءِ کوکاراں آ چہ وابءَ پچ درھینت.

آئی ءَ چم لتار ات انتءُ وتی لیٹی ئیں گھڑی چاراِت داں ساھت سھب ءِ پنچ انتءُ موبائل ءَ ولک ولکے پِر اِنت.آئیءَ گوں نیم وابیں چماں موبائل ءِ بٹن زور داتءُ گوشءَ کت.

دومی نیمگءَ گریوگءُ زار ات، یکے گشگءَ ات کہ تئی جنین ءِ ایرانی مھماناں وتی کار کتءُ تئی جنین وتی پاداں برت گوں،داں سے روچءَ آ ھمدا مھمان بوتگ انت.