جمیڑیءِ روکپت
منیر احمد بادینی
بہر5 : نیمروچ
ڈنّ ءَ اکتوبر ءِ ماہ ءِ روچے وتی زرد ءُ کمزوریں برئمشانی ھور کنان ات ءُ من ریسٹ ہائوس ءِ کاپر ءِ چیر ءَ نندوک چہ زر ءِ سرگوئشاں سواد زورگ ءَ اِت اوں کہ ناگت ءَ یک جاپانی پِک اپے ریسٹ ھائوس ءِ تہ ءَ پُترتءُ من دیست کہ چہ ڈرائیور ءِ کنک ءَ میر مولاداد جال کپت ءَ چہ پک اپ ءِ پشت ءَ یک ورنائیں مردے ءُ یک ورنائیں جنکے جال کپتاں کہ جنک ءِ مودانی رنگ ءَ پدر بوت کہ آ وتی سر ءَ حنی جتگ ات آنکہ آئی مود بلکنا اسپیت نہ اتاں بلے مرچی باندا جنکانی فیشن ات کہ آ وتی موداں کمکین سہر کرتاں تانکہ زیبا ءُ نمادار درا بکن اَنت!…
جنک وتی چمانی سیائیں چشمک ایر کرتگ ات ءُ پشت ءَ وتی مودانی پونی یے بستگ اَت، کہ گون آئی دْراجیں گردن ءُ دراجیں بالاد ءَ سک برازاِیت۔ آئی پاداں جوگر اتاں ءُ یلہ ئیں جامگ ئے پوشتگ اَت چو کہ مردانی دوہ کیتوئیں جامگ بباں ءُ آئی جنین ءِ پتلونے پادا ات۔
وھدیکہ آ جال کپت تو پک اپ ءِ تہ ءَ وتی ھمراہءِ چیزان ھم زرت کہ پدا ورنائیں مرد ھم جال کپت کہ آئی سیائیں بروت ءُ کرّی ئیں مود ءَ برزین قد آئرا چو یک مزنیں ھوٹل ءِ بیرگے ءِ پیم ءَ پیش دارگ ءَ اِت اَنت۔۔۔
وھدیکہ آ نزیک اھتاں تو میرمولاداد اچ کاپر ءَ جال گشان بوت ’’واجہ کار اے تئی مہمان ءُ کتاب ءِ بارو ءَ ایش ترا وت حال دَینت… ساری ءَ من گوں تو ھمے مہمانانی بارو ءَ گپ جتگ اَت، کہ آ پیش ءَ ھم اد ءَ منی مہمان بوتگ اَنت، کہ نوں مئے ڈیھ ءِ تیاب ءَ سبز ءُ سبریں سرکک ءِ سر ءَ گوں قومانی تپاکی ادارگ ءِ تہ ءَ کار کنگ ءَ انت کہ آیانی کار ھمے سبزیں سرکک ءِ رکھینگ انت… اے سرکک مئے تیاب ءَ مچ انت کہ جمڑّی ءِ برزی نیمگ ءَ …؟ ءِ تیاب ایش ھیک دئیاں ءُ ھموداں مزن باں …‘‘
من پاد اھت ءُ ورنائیں مرد ءِ دستان گپت ءُ چہ منی دپ ءَ در اھت: ’’شاکر تو؟‘‘
’’جی چاکر!‘‘ آمنی نام ءَ گپت ءُ من زانت کہ شاکر ھمیش ات کہ پدا ماں گوں وت یک دگر ءَ بگل گیر بوتاں ۔
شاکر یک زمانگے ھیرو جوڑ بُوگ لوٹ اِیت ، ءُ فلمانی تہ ءَ کار کنگ لوٹ اِت کہ چہ بی اے کنگ ءَ پد آ شال ءَ یلہ دات ءُ کراچی شت ءُ اُدا آئرا حیال اھت کہ آ بلوچی فلمے جوڑ بکنت کہ تنے وھدی اے زبان ءِ تہ ءَ اچ فلمے جوڑ نہ بوتگ اَت چی ءَ کہ بلوچ راج ءِ تہ ءَ جنکانی سکرین ءِ سر ءَ آیگ تنے وھدی یک شگان ءُ سہارئے ات کہ فلم ھم تیاب ءِ سر ءَ فلم بندی بُوگی ات کہ آئی تہ ءَ ھما یلیں سرمچارانی زکر ات کہ آ وتی ڈیھ ءَ مدام چہ ڈنّی ارشان رکینتگ ات کہ ایشی تہ ءَ حمل جینئد نام ات کہ آئی ءِ مہرنگ ءِ زکر ءُ بیان ات کہ بلوچ راج ءَ ایراد ھست ات کہ بلوچ جنک چون یلیں سرمچار ءَ دراں درا مہر کنت کہ ایش راج ءِ تہ ءَ سیاہ کاری یے گْوشگ بوت پمیشا درائیں ورنا کہ ایشی تہ ءَ زانتکار ءُ وانند گیں ورنا اتاں شاکر ءَ نہ اشتاں کہ شاکر وتی اے فلم ءَ ریلیز بکنت ءُ آئی دیم درائی ءَ بکنت، آنکہ فلم تیار ات بلے چاگرد ءِ سکین بدواھی ءَ پد شاکر اے فلم ءَ ایوک ءَ کراچی ءُ شال ءِ گسانی تہ ءَ گوں وتی سنگتاں وھسکی ءُ بلیگ ڈاگ جاھانی سر ءَ چارگ ءَ بوت چی ءَ کہ آ سک ناامیت بوتگ اَت کہ اے گم ءَ ایوک ءَ جیو ازدیگال، بلیگ ڈاگ ءَ ریڈ ءُ بلیو لیبل گار ءُ زیان کرتاں کہ دگہ اچ توجیلے نہ ات!
شاکر لہتیں وھد خلیج ءِ تہ ءَ کار کرتگ ات کہ آئرا کیسگ ءَ لہتین زر گون اتاں کہ ائے درائیں زرّاں آ فلم ءَ جتگ ات کہ نوں آئی ناامیتی بر حق ات۔
من باز رنداں پر شاکر ءَ دیستگ ات کہ نوں آئی مود ھم اسپیت بوآن اتاں کہ نوں وتی گوئستگیں ناامیتیاں دور کنگ ءَ پہ آ قومانی تپاک ءِ ادارگ ءَ بلکنا ھمے سوب ءَ جائن کرتگ ات تانکہ آ گژن ءُ لنگڑی ءَ چہ مہ مراِیت!…
ءُ آئرا وھدیکہ من دیست تو من سکّ وش بوتاں کہ آ تنے وھدی زندگ ءُ سلامت ات کہ اگاں بلوچی فلم نہ ، تو بلوچی سبزیں سرککانی سر ءَ پٹ ءُ پول حرابیں چیزے نہ ات… زند ءِ اصل لیکہ حرکت ات، کار ات ءُ زند ءِ شپ ءُ روچ ءِ تہ ءَ بہر زورگی ات۔
شاکر ءِ بگل کشی ءِ تہ ءَ گرمائشتے ات کہ ماں ھر دو ایشرا باز رندان پد یکوار دوارگ مارئگ ءُ مارشت کنان اتاں !
رند ءَ من جنک ءَ وش اھتک کرت کہ آ وتی سیائیں شیشگی ئیں چشمکان چہ وتی چماں دور کرت تو من آئرا پجّہ آئورت کہ آ عابدہ ات کہ شاکر ءِ فلم ءِ تہ ءَ ھیرئون ات۔ عابدہ ھما پیم ءَ شنک ءُ زیبا ات چو کہ من آئراشال ءَ دیستگ ات کہ آ زمانگ ءَ آ یک انگریزی اسکول ءِ تہ ءَ استانی ات ءُ شاعری ءُ لبزانک ءَ گوں حبّ داشت کہ کدی کدی مشاعرہ ءُ لبزانکی دیوانانی تہ ءَ منی ءُ آئی پجاروکی بوتگ اَت کہ ھما زمانگ ءَ من آزمانک نویسی ءِ تہ ءَ نام پیدا کنئگ لوٹ اِت، چش کہ بگیر چہ آزمانک نویسی ءَ پمن حدا ءَ بحت ءُ طالع دگہ اچ چیزے نہ اشتگ ات کہ ایوک ءَ لبزانک منی راہ ات چو کہ ایشی منی تاریخی فریفگ ات کہ من وتی پس چارینوکیں ، بگ جلوکیں ، لنگار ءُ کین کنوکیں ، قبیلہ داری نظام ءِ تہ ءَ پہ مدامی زند گوازینوکیں قوم ءَ ملک ءِ آزمانک نویس بباں ، لبزانک ءِ تہ ءَ نام پیدا بکناں ، چہ جائیکہ کسّ من ءَ بوان اِیت، کہ مہ وان اِیت، کس من ءَ پوہ بوتین کہ مہ بوتین۔ من ءَ گوں لوزان گوازی کنگی ات ءُ لوزانی تہ ءَ دنیا ءَ پوہ بُوگی ات کہ لوز پمن دنیا ءَ چارگ ءِ دریچگ اتاں کہ بگیر اچ ائے دریچگ ءَ من دنیا ءَ نہ زانت، وت ءَ را نہ زانت ءُ حدا ءَ نہ زانت!
ءُ ھما زمانگ ءَ عابدہ ءُ منی حیال دوست اتاں کہ ھر لبزانکی دیوان ءِ تہ ءَ آ وت ءَ را اچ من نزینک کرت کہ آئی بادامی ئیں چم، بار گیں پونز، دراجیں قد ءَ سیائیں مود سک دوست اتاں کہ چہ کاراں گیش من ءَ آئی کھندگ دوست اتاں کہ وھدے آ کھندت تو من ءَ حیال بوت چو کہ درائیں دنیا کھنداِیت…
بلے من ءَ کدی ھمّت نہ بوت کہ من آئرا بگوئشاں کہ عابدہ! بچار تو من ءَ سک دوست ئے انکس دوست کہ تو باور کرت نہ کن ئے!
من ءَ ھمت ءُ جرات نہ بوت، بلے پدا من پرآئی یک پرفیومے گپت ءُ آئرا سوگات دات کہ آ منی ھمے سوگات ءَ وتی کلکاں ایر کُرت ءُ بوتلءِ دپ ءَ پچ کُرت ءُ وتی گردن ءَ سپرے کُرت کہ آئی بو منی پونز ءِ تہ ءَ اھت کہ پرفیوم ءِ ھمے بو عابدہ ءِ زیبائی ءُ حسن ءَ منی دیم ءَ گیشتر صورتءُ پدر کُرت کہ گوں عابدہ ھر پوشاک شر لگ اِت، ھر پرفیوم براز اِت،ءُ ھر رنگ نما کرت، عابدہ اے دنیا ءِ تہ ءَ حسن ءُ زیبائی ءِ گڈی ئیں ھنداَت سری ٹول ات کہ اچ آئی رند حسن ءُ زیبائی نام ءِ چیزے نہ ات، اگاں زیبائی ھست اَت تو عابدہ ءِ تہ ءَ اگاں نیست تو اچ چیزے نیست اَت۔۔۔
پدا شاکر اچ آئی نزینک بوان بوت ءُ آئرا راضی کرت کہ آئرا فلمانی نیمگ ءَ بیاراِیت ءُ عابدہ راضی بوت، عابدہ ءِ ماس بلوچے ات ءُ پس چہ ڈن ءَ ات پمیشا آئی تخم ھوار سوار ات پمیشا آ انکس زیبا ات۔
آکم گپ جت بلے وھدے آ گپ جت تو باز کرار کہ ڈنّی دنیا ءَ آئی کرارین گپانی ھاتر ءَ چپ ءُ حاموش بُوگی کپت کہ بگیر اچ ایشی آئی توار دنیا ءِ گرذ ءُ گبانی تہ ءَ زیان بوت۔
’’عابدہ‘‘ اچ منی دپ ءَ ھنچش دراھت چو کہ اے نام ءِ گرگ پمن سک گران ءُ مشکل بہ بیت چوکہ اگاں من اے نام ءَ گپت تو بزاں زمین جمبے اھت۔ آ گوں بشکھندگی من ءَ وش اھتک کرت کہ آئی بشکھندگی ءِ تہ ءَ جمڑّی ءِ روچ ءِ ایرمات ءِ ندارگ ات۔
’’تو کجا؟‘‘
’’قومانی تپاک ءِ ھمے این جی او ءِ تہ ءَ کار کنگ ءَ اوں ،گوں شاکر!‘‘
من شاکر ءَ شاکر من ءَ چاراِت، چو کہ ما دوست مباں بلکنا چہ ازل ءَ وتی یک دوئمی ءِ دژمن بباں !
من ھچ نہ گْوشت ءُ شاکرھم چپ بوت۔
رند ءَ آ ھیروئن بوت۔ تن وت فلم ءَ نہ چاراِتگ، بلے من وتی حیال ءُ پکرانی عکس ءِ تہ ءَ حیال کرت کنیں کہ عابدہ چونیں ھیروئنے بوتگ، آئی دراجیں جامگ، آئی پیشانی ءَ بندوکیں پٹک، آئی مندریگ، آئی چمانی سیاھی، آئی چمکلی ءُ آئی گٹی، آئی کئوش ءُ آئی ملگ ءُ ساھتانی شلگ۔ اے درائیں چیز ھموداں پدر اتاں ، بلے من ءَ ھمت نہ بوت کہ من اے فلم ءَ چہ شاکر ءَ بگراں ءُ بچاراں !… کدی نہ… چی ءَ کہ عابدہ ءِ حسن ءِ یک نکشے منی دماغ ءِ پشت ءَ چو سنگ ءِ چشکھ ءَ ایر بوتگ اَت من فلم ءِ چارگ ءِ تہ ءَ ایشرا حراب ءُ پراگندگ کنگ نہ لوٹ اِت … پمیشا من فلم ءِ نشان دَیگ ءِ اخلاقی حوالگ ءَ خلاف نہ اتاں کہ باید انت کہ بلوچ چاگرد ءِ تہ ءَ ازم دیم ءَ بہ روت، جنک سکرین ءَ بیاھاں بلے من وتی نفسیاتی حوالگ ءَ اے فلم ءَ چارگ نہ لوٹ اِت… من چہ شاکر ءِ دستان اے فلم ءَ چارگ ءِ لوٹ۔ عابدہ منی دل ءِ تل ءُ توکانی تہ ءَ ھنچش نشتگ ات چو کہ کار ءَ بوچانی شیوال ءَ آپ ءِ چیر ردان، مزن بان ءَ کدی آپ ءِ سر بر ءَ نہ یاں کہ روچ ءِ برئمشانی تہ ءَ شیوال نہ مان اَنت۔!
آ نشتان ءُ پدا چا ءُ آپ بوتاں ۔پدا عابدہ کرار کرار من ءَ جست کرت۔
’’چاکر تو ادا پرچے؟ چے تو لبزانک ءِ تہ ءَ نام کٹّگ ءَ چہ تتک ئے۔؟‘‘
من بشکھندگ بوت اوں ۔۔۔
’’من اد ءَ یک کتابے ءِ پشت ءَ اھتگ اوں ۔۔۔‘‘
’’کجام کتاب؟‘‘
’’جمڑّی روچ ءِ ایرمات!‘‘
’’اوہ… ھما اتحادی جرنیل ءِ جنین ءِ نوشتوکیں کتاب کہ آ گوں وتی مرد ءَ ادا بیس ءِ تہ ءَ یک کتاب ئے نوشتہ کرتگ۔من ءَ وت ھمے کتاب ءِ شوھاز انت‘‘
عابدہ وتی پونز ءِ کنّری ءَ دست جنان آئرا وتی شتکیں پونز ءِ کڑک ءِ تہ ءَ پہ شری نادینت ءُ گْوشت۔
’’پاری سال ءَ من ھمے این جی او ءِ دعوت ءِ سر ءَ واشنگٹن ڈی سی ءَ یک کورس ءِ تہ ءَ شتگ ات، میرین لائف ءِ سر ءَ ، ھموداں من اے کتاب ءَ شوھاز کرت، بلے من ءَ دست نہ یات… یک دوستی ءَ من ءَ امریکن نیشنل کانگریس لائبریری ءِ سوج دات … بلے نہ زاناں کہ من ءَ چے کارے کپت کہ من امریکائی نیشنل کانگریس لائبریری ءَ شت نہ کرت۔ بلے یک سنگتے من ءَ گْوشت کہ اے کتاب ھموداں ساڑی انت! ھست‘‘
ءُ میر مولاداد چو کہ وش بہ بیت گْوشت:
’’واجہ کار من زانت کہ اے کتاب ھست ءَ یک روچے الّمی ترا دست کئیت!‘‘
’’او، پرچے دست نہ یات! شاکر گْوشت ءَ من دل ءَ حیال کرت اگاں عابدہ ایوک ءَ یکتنا تیاب ءَ بیاتین ءُ شاکر گوں آئی گون مبوتین گڑا چنکس شر بوت ءُ پدا من شاکر ءَ چاراِت ءُ آ وتی سر ءَ سرینت کہ آ انٹر نیٹ ءِ سر ءَ اے کتاب ءِ پٹ ءُ پول کنت۔
پدا داد جان ءَ میر مولاداد منی کمرہ ءَ گوں ھوار دوئمی دروازگ ءَ پچ کرتاں کہ اُدا عابدہ پترت ءُ سیمی کمرہ کہ آ چہ عابدہ ءِ کمرہ ءَ آنگر ات شاکر ءَ رست۔ عابدہ مئے ھر دوکانی نیام ءَ اَت۔
جمڑّی ءِ ھمے ریسٹ ہائوس ءِ یک مزنیں خوبائی ءِ ایش انت کہ اگاں ایشی برآمدگ ءَ کاپر ءِ چیر ءَ سے خاندان بننداں تو یک دوئمی ءَ دیست نہ کناں چوکہ اے ریسٹ جمڑّی ءِ پنٹاگون!… ھما پیم ءَ ایشی بازیں کونگ ءِ کنڈ اتاں کہ ھر کس ایشرا بستگ ات شر بستگ ات!
رند ءَ من ءُ میر مولاداد تاں دیر نشتاں ءُ پدا میر مولاداد جست کرت:
’’ھما روچی تو وتی اسپیتیں پمفلٹاں وارت ئے؟ چی ءَ کہ من موقعہ ءِ سر ءَ شتگ ات، رند ءَ من ءَ خبر نہ بوت کہ تو چے وارت ءُ چے نہ وارت… بلے مروچی پدا من اسپیتیں پمفلٹ ءِ بندوبست کرتگ… اے مہمان ھم منی انت، تو منی نوں گس ءِ مردمے ئے، من تئی خاندان ءَ زاناں ، ترا زاناں ، من ترا ڈنّی مردمے حیال نہ کناں ۔
مروچیگیں نیمروچ پمن انکس وشّ تر ات کہ ایش منی وابانی تہ ءَ ھم بلکنا نہ یات ءَ من نہ زاناں کہ آیوکیں روکپت چون بیت؟
٭٭٭