چم

آئی سرجمیں جان ءَ چہ من ءَ بس آئی چم سک دوست بوت اَنت

اے چم پک ءَ ھمےوڈ تاں کہ تہار ماھیں شپے ءَ موٹرگاڈی ءِ ہیڈ لائیٹس ءَ مردم چہ دُرستاں پیسر گِندیت۔شُما اے سرپدمہ بِت کہ آ چم سک شوک بوتگ اَنت۔

اے وڈ نہ اِنت۔

من شرنگی ءُ بدرنگی ءَ کساس کُت کناں۔بلئے پہل کن اِت،من اے چمانی بابت ءَ بس ھمنچُک گُشت کناں کہ شوک نہ اِتاں بلئے بے کساس دلکش تاں۔

منی ءُ آئی چمانی گند ءُ نند یک نادراہ جاھی ءَ بوت من نادراہ جاھ ءِ نام ءَ شُمار ءَ گُشت نہ کن آں،ھمے واست ءَ کہ ایشے ءَ چہ منی آزمانک ءَ دیگہ کٹے نہ رسیت۔

شُمابس ھمے سرپد بہ بِت کہ یک نادراہ جاھی اَت،اود ءَ منی یک سیادی ءِ آمَل{آپریشن}کنگ ءَ پد زندگی ءِ گُڈی دم ءَ سرارگ ءَ اَت۔

چونائی ءَ من ھال پُرسی ءُ چوشیں چیزانی منوکےنہ اؤں۔نادراہ کِرّا برو آئی ءَ دلبڈی دیئگ من نزاناں۔بلئے منی زال ءِ بازیں گُشگاں شُتاں کہ من وتی مِروکیں سیاد ءَ وتی شری ءُ دوستی ءَ پیش بِداراں۔

دلجمی ءَ بِزان اِت من ءَ سک درد بوئگ ءَ اَت۔

نادراہ جاہ ءِ نام ءَ چہ من ءَ بَد کیت،نزاناں پرچہ۔ بوت کنت ھمے واست ءَ کہ یکبری من بمبئی ءَ وتے پیری ہمساھگے کہ آئی دست چیر مُڈیتگ اَت،من ءَ جے جے نادراہ جاھ ءَ برگے اَت۔اود ءَ کیوژوالٹی ڈیپارٹمنٹ ءَ من ءَ کم چہ کم دو گنٹھ ءُ نیم ودار کنگے اَت۔اودا کہ من ھر مردم ءَ یکجاہ بوتاں آھن ءِ وڈ ءَ سرد ءُ بے کار تاں۔

من ھمے چمانی گپ ءَ کنگ ءَ تاں کہ من ءَ سک دوست بوئگ ءَ تاں۔

دوست دارگ ءِ ھرکسے وتی زاتی کدےبیت۔سک شر اَت اگاں شُما ھمے چم بہ دیستیں اَنت گڈا منی بابت ءَ شُمئےدل ءُ دماگ ءِ تہا دیگہ چیزی ودیگ نہ بوت۔

اے وڈ اوں بوت کنت شُما اگاں اے بابت کسے ءَ جُست بُکتیں شُما اوں گُشتگ اَت۔’’سکیں دیگہ وڈیں چم اَنت۔‘‘بلئے من کہ اے جنک دیستگ اَت دُرستاں چہ پیسر من ءَ آئی چماں وتی نیمگ ءَ کش اِت۔

آئی ءَ نکابےسرا اَت،بلئےنکاب بُرز اَت۔آئی دست ءَ دارو ءِ شیشگ اَت ءُ مزنیں{جنرل}وارڈ ءِ ھال چہ کسانیں بچکے ءِ ھمراھی ءَ پیداک اَت۔

من آئی نیمگ ءَ چاراِت تہ آئی چم نہ سک ٹوہ تاں،نہ کسان،سیاہ نہ بور تاں،زردنہ کہ سبز،اَجب ایں رنگیں رُژناھی ءَ پیداک اَت۔منی پاد اوشتات اَنت۔آ اؤں اوشتات۔آئی ءَ وتی ھمراھیں بچک ءِ دست ءَ گپتگ اَت گمزدیں توار ءَ گوں گُشتے۔’’تو اتک نکن اے!‘‘

بچک ءَ وتی دست زِت ءُ زوت زوت ءَ گُشتے۔’’آھگ ءَ آں تو وت کوری ءِ!‘‘

من اے کہ اِش کُت پدا جنک ءِ چمانی نیمگ ءَ چار اِت۔آئی ءِ سرجمیں جان ءَ بس آئی چم تاں کہ من ءَ دوست بوت اَنت۔

من دیم ءَ شُت آں آئی کِر ءَ رست آں۔آئی من ءَ گوں پچیں چمان چار ِات ءُ جُست کُت۔’’اکس{ایکسرے}کجا کش اَنت؟‘‘

راستیں گپ اِش اِنت کہ اے روچاں ایکسرے ڈیپارٹمنٹ ءَ منی یک دوستے کار کنگ ءَ اَت،من آئی گندگ ءِ واست ءَ اتکگ تاں۔من آ جنک ءَ گُشت۔’’بیا،من ترا ھمود ءَ براں،من اوں ھمود ءَ روگ ءَ اوں‘‘

جنک ءَ وتی ھمراہ ءِ دست گپتءُ منی ھواری ءَ رھادگ بوت۔من ڈاکٹر صادق ے جُست کُت سرپد بوتا آں کہ آ آکس کشگ ءَ دست گٹ اِنت۔

دروازگ بند اَت ڈن ءَ نادراھانی مُچی اَت۔من دروازگ ٹُک اِت۔تہاچہ تیز ءُ تُرْندیں تواری اتک۔’’کئے۔۔۔۔۔۔ دروازگ ءَ مہ جن!‘‘

بلئےمن پدا ٹُک اِت۔دروازگ پچ بوت ڈاکٹر صادق من ءَ دُژمان دیئگ ءَ چہ کمے منت’’آہ تو ائِے!‘‘

ھئو۔۔۔۔۔۔من تئ گندگ ءَ اتکگاں۔دفتر ءَ شُتان سرپد بوتاں تو ایدا بئے‘‘

،،بیا تہا،،

من جنک ءِ نیمگ ءَ چار اِت ءُ گُشت’’بیا۔۔۔۔۔بلئےجنک ءَ ڈن ءَ!‘‘

ڈاکٹر صادق ءَ آستو من ءَ جُست کُت’’اے کئےاِنت؟‘‘

من پسو دات۔’’نزاناں۔۔۔۔۔۔ ایکسرے ڈیپارٹمنٹ ءِ جُست ءَ اِنت۔من گُشت برو،من ترا براں‘‘

ڈاکٹر صادق ءَ دروازگ گیشتر پچ کُت من ءُ آجنک تہا گوست ایں۔

چار ءُ پنچ نادراہ ھست اَت۔ڈاکٹر صادق ءَ زوت زوت ءَ ھمیشے ءِ سکریننگ کُت اَنت ءُ روانگے کُت۔ایشے ءَ چہ رند کوٹی ءَ ما دوئیں پشت کپت ایں۔من ءُ ھما جنک۔

ڈاکٹر صادق ءَ من ءَ جُست کُت’’ ایشے ءَ چی نادراھی ھست؟‘‘

من آ جنک ءَ جُست کُت’’ تئ نادراھے چی اِنت۔۔۔۔۔۔ ایکسرہ ءِ واست ءَ ترا کجام ڈاکٹر ءَ گُشتگ؟‘‘

تہاریں کوٹی ءَ جنک ءَ منی نیمگ ءَ چار اِت ءُ پسو دات۔’’من نزاناں نادراھے چی اِنت۔۔۔۔۔۔مئےمیتگ ءَ ڈاکٹری ھست،ھمائی گُشتگ اَت اکس ءَ بِگر‘‘

ڈاکٹر صادق ءَ آئی گُشت مشین ءِ نیمگ ءَ بیا۔آدیم ءَ رھادگ بوت ءُ سک گوں آئی ءَ ڈَکے وارت۔ ڈاکٹر ءَ جبزہ کُت ءُ گُشت۔’’چون اِنت ترا میم نکن ءِ۔‘‘

جنک بےتوار اَت۔ڈاکٹرا آئی نکاب دور کُت ءُ اسکرین ءِ پُشت ءَ اوشتارینت۔پدا آئی سوئچ آن کُت۔من چہ شیشگ ءَ دیست من آئی جان ءِ ھڈ دیست اَنت۔آئی دل کُنجی ءَ سیاھیں ٹِکے ءِ رنگ ءَ جنئگ ءَ اَت۔

ڈاکٹر صادق ءَ پنچ ءُ شش دمان ءَ آئی ھڈ ءُ گوشتاں چارگ ءَ اَت۔ایشی ءَ چہ پدسوئچ اوف کُت ءُ رُژنائی ءِ کُت۔’’دلبندی پک ءَ ساپ اِنت۔‘‘

جنک باریں چے سرپد بوت دلبند ءِ باز مزن تاں،وتی سریگےشرکُت ءُ نکاب ءِ ودیگ کنگ ءَ دست گٹ بوت۔

نکاب کُنجی ءَ ایر اَت۔من پاد اتک ءُ دست ءَ دات۔ ڈاکٹر صادک ءَ رپورٹ نبشتہ کُت ءُ آئی ءَ جُستےکُت۔’’تئی نام کئے اِنت؟‘‘

جنک ءَ نکاب سر ءَ کُت ءُ پسو دات۔’’منی نام۔۔۔۔۔۔منی نام سارہ اِنت۔‘‘

’’سارہ!‘‘ ڈاکٹر سادک ءَ آئی نام کاگد ءِ سرا نبشتہ کُت ءُ دات۔’’بُرو،ایشے ءَ وتی ڈاکٹر ءَ پیشدار۔‘‘

جنک ءَ پرچی زُرت۔

وھدیکہ آ ڈن ءَ درتک من بے سوْب آئی دُمب ءَ راھادگ بوتاں۔بلئےمن ءَ اےبابت ءَ سرپدی ھست اَت کہ ڈاکٹر سادک من ءَ گوں شکےنگاھاں چارِت۔اودا کہ من ایشے ءَ سرپد باں،اےگپ ءَ دلجم تاں کہ اے جنک ءَ گوں من ءَ نزدیکے ھست،چو کہ شُما سرپد اِت،اے وڈیں ھچ گپ نیست۔۔۔۔۔۔۔۔۔بس من ءَ آئی چم دوست بوتگ تاں۔

من آئی دُمب ءَ راواں تاں۔آئی وتی ھمراھ ایں بچک ءِ لنکُک داشتگ اَت۔وھدیکہ آ اسپ گاڈیانی اِسٹاپ ءَ رست اَنت من سارہ جُست کُت۔’’ترا کُجا روگے اِنت؟‘‘

آئی یک دمکے ءِ نام گپت گڈا من اؤں دروگے بست۔’’ من ءَ اوں ھمود ءَ روگے اِنت۔۔۔۔۔۔ من ترا شُمے لوگ ءَ رسیناں۔‘‘

من کہ آئی دست گپت ءُ گاڈی ءَ سوار کُت من ءَ انچو گُمان بوت منی چم ایکس ریز ءِ شیشگ ءَ بوتاں۔من ءَ آئی گوشت پوست گندگ ءَ نیتکاں۔۔۔۔۔۔بس بالاد دیست۔۔۔۔۔۔۔بلئے آئی چم۔۔۔۔۔۔۔۔آ پک ءَ ھست ءُ برابر تاں،آھاں بے کساس دلکشے ھست۔

منی دل گُشگ ءَ اَت کہ آئی کش ءَ بہ نند بلئے من پگر کُت کسے گندیت،من ھمائی ھمراہ آئی کش ءَ نندارینت ءُ وت دیمتر ءَ نشت آں۔

’’من۔۔۔۔۔۔من سعادت حسن منٹو آں‘‘

’’منٹو۔۔۔۔۔۔اے منٹو چے ائے؟‘‘

’’ کشمیریانی یک ذاتے۔‘‘

’’مااوں کشمیری ایں۔‘‘

’’ھؤ ھاں!‘‘

’’ماکنگ وائیں ایں۔‘‘

من چک جت ءُ آئی ءَ گُشت۔’’اےسکیں مزنیں ٹک ئِے۔‘‘

آ کندگ ءَ لگِت ءُ آئی چم گیشتر دلکش بوت اَنت۔

من وتی زندگی ءَ سک باز شوکیں چم دیستگ۔بلئے اے چم کہ سارہ ئِے دیم ءَ تاں،سک دلکش تاں۔من گُشتگ اَت انچو شر نہ اتاں بلئے دل ءَ ایرنندگ ءَ تاں۔

من بِزاں یک تمردی کُت آئی لہتیں ٹال مود کہ آئی دیم ءَ لونجان تاں ءُ آئی یکیں چم ءَ اندیم کنگ ءَ تاں،من لنکُک زُرت ءُ ھمے مود سر ءِ مودانی تہا مانجت اَنت۔آئی ھچ نہ گُشت۔

من پدا دلیری کُت ءُ آئی دست زُرت ءُ وتی دست ءَ کُت۔آئی پدا ھچ نہ گُشت ءُ گوں وتی ھمراہ ءَ دیمےکُت گُشتے۔’’ تومنی دست ءَ چی ءَ پِرنچگ ءَ ائے؟‘‘

من زوت دست یلوکُت ءُ بچک ءَ جُست کُت’’شُمےگِس کجام اِنت؟‘‘

بچک ءَ دست ٹال کُت۔’’اے بازار ءَ !‘‘

گاڑی ءَ دیم ھمانگوکُت،بازار ءَ باز مُچی اَت،ٹریفک اوں ھد ءَ چہ گیش اَت۔تانگہ آستوآستو روگ ءَ اَت۔ چُش کہ راہ باز کنڈ اَت،ھمےواست باز لُڈگ ءَ تیں،دم پہ ساھت آئی سرگ منی کوپگ ءَ لگگ ءَ اَت ءُ منی دل لوٹگ ءَ اَت کہ آئی ءَ وتئ کُٹ ءَ بہ نندین آں ءُ آئی چماں بہ چاراں۔

کمےدیر ءَ رند آھانی گس رست۔بچک ءَ تانگہ اوشتارینگ ءِ گُشت۔وھدیکہ تانگہ اوشتات آ جہل ءَ ایر کپت۔سارہ نشتگ اَت۔من آئی ءَ گُشت۔’’تئ گس رستگ!‘‘

سارہ ءَ دیم چکرینت ءُ من ءَ دیگہ وڈ گوں چماں چار اِت’’بدرو کُج اِنت؟‘‘

من آئی ءَ جُست۔’’کجام بدرو؟‘‘

’’ھما بچک کہ منی ھمراہ اَت۔‘‘

من بچک ءِ نیمگ ءَ چار اِت کہ تانگہ ءِ کش ءَ اَت ۔’’اِش اِنت اوشتاتگ!‘‘

’’شر۔۔۔۔۔۔‘‘ پدا بدرو ءَ گُشتے۔’’بدرو!من ءَ ایر گیج۔‘‘

بدرو آئی دست زُرت ءُ پہ زور جہلا ایرگپت۔من سک ھیران تاں۔پُشتے نیمگ ءَ شُتاں من ھمےبچک ءَ جُست کُت۔’’چے گپے’’ اے وت ایرکپت نہ کنت؟‘‘

بدرو ءَ پسو دات۔’’ اِنا۔۔۔۔۔۔ ایشے چم شر نہ اَنت۔۔۔۔۔۔ نہ گِندیت۔